ആന്തരിക രാഷ്ട്രീയം, തൊഴിലവസരങ്ങൾ, ജനവിഭാഗങ്ങളുടെ ജനസംഖ്യാനുപാതം ഇവയെല്ലാം ചേർന്ന ഒറ്റപ്പെട്ട പ്രതിഭാസമല്ല ഇപ്പോൾ ഇന്ത്യൻ കുടിയേറ്റക്കാരെ ലക്ഷ്യമാക്കി ഉയരുന്ന വംശീയത. അതൊരു അന്തർദേശീയ പ്രവണതയാണ്. ഒരിക്കൽ അമേരിക്കയിലും യൂറോപ്പിലും ഇന്ത്യൻ പ്രവാസികൾക്കായി ഉണ്ടായിരുന്ന ‘മോഡൽ മൈനോറിറ്റി’ എന്ന സൗകര്യപ്രദമായ ചിത്രീകരണം ഇപ്പോൾ തന്നെ പൂർണ്ണമായി തകരുകയാണ്. “ശ്രദ്ധിച്ചു പഠിക്കും, നിയമം ലംഘിക്കില്ല, സമൂഹത്തിൽ കലഹമുണ്ടാക്കില്ല” എന്ന മനോഹരമായ ഒരു പൊതുധാരണ ഇന്ത്യക്കാർക്ക് ലഭിച്ചിരുന്നെങ്കിലും, അത് ഒരു നിത്യസത്യമല്ലെന്ന് ലോകം തെളിയിക്കുന്നു. അത് ഒരു നിബന്ധനാപരമായ അംഗീകരണമായിരുന്നു. പ്രതീക്ഷ മാറ്റിയപ്പോൾ ആ അംഗീകരണം വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കപ്പെടുകയാണ്.
അമേരിക്കയിലെ സ്ഥിതി ഇതിന്റെ ഏറ്റവും വ്യക്തവും ഭയപ്പെടുത്തുന്നതുമായ ഉദാഹരണമാണ്. H-1B വിസകളിൽ ഏഴ്പത് ശതമാനം ഇന്ത്യക്കാർ ആയിട്ടും, “വിദേശികൾ ജോലികൾ കൈയ്യേറുന്നു” എന്ന രാഷ്ട്രീയ മുദ്രാവാക്യത്തിന്റെ മുഖം ഇവരെയാണ്. അടുത്തിടെ നടന്ന “clog the toilet” എന്ന ട്രോൾ കാമ്പെയിൻ, വെറും ഓൺലൈൻ വെറുപ്പ് പ്രസാരം മാത്രമല്ല, ഇന്ത്യക്കാരെ ഒരു കൂട്ടമായി അപമാനിക്കാൻ നടത്തിയ നറേറ്റീവ് നിർമാണം തന്നെയായിരുന്നു. ഇന്ത്യ അമേരിക്ക വിമാനയാത്രകൾ തടസ്സപ്പെടുത്തുകയെന്നത് പ്രായോഗികമായി അസാധ്യമെന്നും കാമ്പെയിൻ ഒരു ‘തമാശ’ മാത്രമാണെന്നും ചിലർ പറയുമ്പോഴും, ലക്ഷ്യം വ്യക്തമായിരുന്നു.ഇന്ത്യക്കാരെ ‘അനാവശ്യ ജനസംഖ്യ’യായി ചിത്രീകരിക്കുക. ഈ കാമ്പെയിനുകൾ അമേരിക്കൻ മധ്യവർഗ്ഗത്തിലേക്ക് ചുരംകയറി, വിദേശ തൊഴിലാളികൾക്കുള്ള വൈരാഗ്യത്തിന് രാഷ്ട്രീയവായു നൽകുകയാണ്.
എന്നാൽ അമേരിക്ക മാത്രം അല്ല. ഗൾഫ് രാജ്യങ്ങളിൽ സംഘടിതമായ തൊഴിൽ ചൂഷണമാണ് ഇന്നും ഇന്ത്യൻ തൊഴിലാളികൾ നേരിടുന്നത്. കഫാലാ സംവിധാനം ഒരു നിയമപരമായ ബന്ധനം മാത്രമല്ല; അത് ഒരാളുടെ ജീവിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ തന്നെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന ഘടനയാണ്. പാസ്പോർട്ടുകൾ പിടിച്ചെടുക്കൽ, തൊഴിൽ മാറ്റത്തിന് അനുമതി ഇല്ല, ശമ്പളം മാസംതോറും ലഭിക്കുമോ എന്നത് തൊഴിലുടമയുടെ ‘മനസ്സനുവാദം’, ചൂടിൽ മരണം, അപകടങ്ങൾ ഇവയിൽ പലതും ‘റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ല’ എന്നത് മാത്രമാണ് അവയുടെ നിശ്ശബ്ദതയുടെ കാരണം. 2014 മുതൽ 2022 വരെ ഖത്തറിൽ മരിച്ച ദക്ഷിണേഷ്യൻ തൊഴിലാളികളുടെ എണ്ണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള റിപ്പോർട്ടുകൾ 6,500–ൽ കൂടുതലായാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്; ഇവരിൽ നൂറുകണക്കിന് ഇന്ത്യക്കാരാണ്. ഈ സംഖ്യകൾ ഒരു രാജ്യത്തിൻറെ പൗരന്മാരുടെ ജീവന്റെ വില എത്രയാണെന്ന് ചോദ്യംചെയ്യുന്നവയാണ്.
യൂറോപ്പും ഇതിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായിട്ടില്ല. ബ്രിട്ടനിൽ സ്റ്റഡി വിസ നിയന്ത്രണങ്ങൾ കടുപ്പിച്ച നടപടി, ഇന്ത്യൻ വിദ്യാർത്ഥികളെ സാമ്പത്തിക ബാധ്യതകളിലേക്കും താമസപ്രശ്നങ്ങളിലേക്കും തള്ളുകയാണ്. NHS–ൽ ജോലി ചെയ്യുന്ന ഇന്ത്യൻ നഴ്സുകൾക്ക് നൽകിയ വാഗ്ദാനങ്ങളും അവർ നേരിടുന്ന യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളും തമ്മിൽ വലിയ വ്യത്യാസമുണ്ട്. ഡ്യൂട്ടി വർദ്ധിപ്പിക്കൽ, അധിക സമയത്തിന് ശമ്പളം ലഭിക്കാത്തത്, സ്റ്റാഫ് കുറവ്, വംശീയ പരാമർശങ്ങൾ ‘ഇവ സാധാരണ പരാതികളാണ്. ജർമ്മനിയിലെ കെയർ തൊഴിലാളികളെയും സമാനമായ അവസ്ഥകൾ ബാധിക്കുന്നു. കുടിയേറ്റ വിരുദ്ധ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളുടെ കുതിപ്പ്, വിദേശജാതിക്കാരെ ലക്ഷ്യമാക്കുന്ന പ്രചരണങ്ങൾ എന്നിവ ചേർന്നു, ഇന്ത്യക്കാരെ ‘അതിനാവശ്യ ജോലികൾക്കുള്ള ഉപകരണങ്ങൾ’ എന്ന നിലയ്ക്ക് മാത്രം കാണുന്ന സമീപനം ശക്തിപ്പെടുത്തുകയാണ്.
ഈ എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങളും ഏകദേശമായി ഒരു പൊതു സത്യത്തിലേക്കാണ് വിരൽചൂണ്ടുന്നത്: ഇന്ത്യൻ കുടിയേറ്റക്കാരുടെ സുരക്ഷ ഇന്നത്തെ ലോകത്തിൽ ഒരു വ്യക്തിപരമായ പ്രശ്നമല്ല; അത് ഒരു ദേശീയ സുരക്ഷാ ചോദ്യമാണ്. പക്ഷേ ഇന്ത്യയുടെ സമീപനം ഇതുവരെ കൂടുതലായും പ്രതികരണാത്മകമായിരുന്നു.സംഭവം നടന്നാൽ ഇടപെടുക, ആവശ്യപ്പെട്ടാൽ സഹായം നൽകുക എന്നീ രീതിയിൽ. ഇന്നത്തെ ലോകനിലപാട് ഇപ്പോൾ ഇന്ത്യയെ കൂടുതൽ പ്രായോഗികമായ, മുൻകൂട്ടി ചിന്തിക്കുന്ന ഒരു നയരേഖ സ്വീകരിക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്നു.
ഏറ്റവും അടിയന്തരമായി ആവശ്യമായത് Migrant Protection Agreements (MPA) ആണ്. അമേരിക്കയുമായി, ഗൾഫ് രാജ്യങ്ങളുമായി, യൂറോപ്പുമായി ഇന്ത്യ പുതുക്കിയ കരാറുകൾ ഒപ്പിടണം. ഇതിൽ വരേണ്ട ചില നിർണ്ണായക ഘടകങ്ങൾ.വർഗീയ വിവേചനരഹിത തൊഴിൽ പരിസരം, തൊഴിൽ മാറാനുള്ള അവകാശം, ശമ്പള സംരക്ഷണയന്ത്രങ്ങൾ, തൊഴിലിട അപകടങ്ങളിൽ നിർബന്ധിത നഷ്ടപരിഹാരം, Zero fee recruitment എന്നിവ. കരാറുകൾക്കുള്ള നിയമബലം ശക്തമായാൽ, ഇന്ത്യക്കാർക്ക് ലോകപ്രവർത്തന വിപണിയിൽ ഒരു വലിയ സംരക്ഷണ വലയമൊരുങ്ങും.
ഇതിന് ഒപ്പം വേതനവഞ്ചനക്കെതിരായ ഒരു അന്തർദേശീയ പരിഹാര സംവിധാനം ആവശ്യമാണ്. അത്തരം പരാതികൾ ഇപ്പോൾ താത്കാലികമായി പരിഹരിക്കപ്പെടുകയോ അല്ലെങ്കിൽ മറവിയിലാകുകയോ ചെയ്യുന്നു. ഇന്ത്യക്കാർക്ക് ലഭിക്കേണ്ടതായിരുന്ന വേതനം നഷ്ടമാകുന്ന തുക വർഷം തോറും നൂറുകോടികൾ കടക്കുന്നു. എംബസികളോട് ബന്ധിപ്പിച്ച ട്രാക്കിംഗ് സിസ്റ്റം, വിദേശരാജ്യങ്ങളിലെ തൊഴിൽ അധികാരികളുമായി സമന്വയപ്പെടുത്തിയ ട്രൈബ്യൂണലുകൾ തുടങ്ങിയവ തൊഴിലാളികളുടെ വിശ്വാസം വീണ്ടെടുക്കാനുള്ള മാർഗമാണ്.
ഇതിനൊപ്പം recruitment മേഖലയിൽ ഇന്ത്യയ്ക്ക് ദീർഘകാലമുള്ള ഒരു ശുചികരണം വേണം. ഇടനിലക്കാരുടെ ചൂഷണം ഇന്ത്യക്കാരെ കടബാധ്യതയിൽ കുരുക്കുകയും ഗൾഫിലെ തൊഴിലിടങ്ങളിൽ അവരുടെ negotiating power ഒന്നുമില്ലാത്ത അവസ്ഥ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. സർക്കാർ–സർക്കാർ (G2G) നിയമന പോർട്ടലുകൾ, QR–കോഡ് കരാറുകൾ, തൊഴിലുടമകളുടെ പൊതു ബ്ലാക്ക്ലിസ്റ്റ് ഇതെല്ലാം തന്നെ ശോഷണം തടയാനുള്ള അനിവാര്യ ഉപാധികളാണ്.
എംബസികളുടെ പ്രവർത്തനവും പുതുക്കേണ്ടതുതന്നെ. അവയെ ഇനി പാസ്പോർട്ട് സേവന കേന്ദ്രങ്ങളായി മാത്രമല്ല, ജീവിതരക്ഷാ സ്ഥാപനങ്ങളായി കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. 24×7 സഹായവിനോദന ലൈൻ, നിയമസഹായ സംവിധാനങ്ങൾ, വാസസ്ഥലം, സുരക്ഷിതമായി താല്ക്കാലിക താമസ സൗകര്യം, grievance portal എന്നിവ ആധുനിക പ്രവാസികളുടെ അവകാശത്തിനായി നിർബന്ധം.
ലോകത്ത് ഉയരുന്ന വംശീയതയെ കണ്ടെത്താനും വിശകലനം ചെയ്യാനും വേണ്ട Global Anti-Indian Racism Observatory സ്ഥാപിക്കാനുള്ള സമയവുമാണ് ഇത്. സോഷ്യൽ മീഡിയയിലെ വെറുപ്പ് പ്രചാരണങ്ങളിൽനിന്ന് ജോലിസ്ഥലത്ത് നടക്കുന്ന വിവേചനങ്ങളിലേക്കും, വിദ്യാർത്ഥികൾക്കു നേരെയുള്ള സ്ഥാപനവൽക്കരിച്ച വർഗീയതകളിലേക്കും എല്ലാം രേഖപ്പെടുത്തി സർക്കാർ തലത്തിലുള്ള ചർച്ചകളിൽ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു രാജ്യനിരപ്പിലുള്ള റിപ്പോർട്ടിംഗ് സംവിധാനം രൂപപ്പെടുത്തണം.
ഇതിന് പിറകെ reintegration നയം അനിവാര്യമാണു്. വംശീയ അതിക്രമങ്ങൾ, വിസ നിരസനങ്ങൾ, ജോലിനഷ്ടം എന്നിവ നേരിടുന്നവർ നാട്ടിലേക്കു മടങ്ങുമ്പോൾ, അവർ പൂർണ്ണമായും ഒറ്റപ്പെടുന്ന അവസ്ഥ ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നു. നൈപുണ്യ മാപ്പിംഗ്, തൊഴിൽ സഹായ സെല്ലുകൾ, ധനസഹായം എല്ലാം അനിവാര്യതയാണ്.
ലോകക്രമം മാറുമ്പോൾ ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ വിദേശനയത്തിന്റെ മൂല്യങ്ങൾ പരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു. ഇന്ത്യക്ക് ഇന്ന് കൈവശമുള്ളത് 1.8 കോടി പൗരന്മാർ ഉൾപ്പെടുന്ന ഒരു ഗ്ലോബൽ ജനശക്തിയാണ്. അവരുടെ സുരക്ഷ ഉറപ്പാക്കുക ഇന്ത്യയുടെ ഉത്തരവാദിത്തമല്ലേ?
തൊഴിലിൽ അവർക്കുള്ള അവകാശം സംരക്ഷിക്കുക ഒരു കരുതലല്ലേ?
വംശീയതക്കെതിരായി അവരെ പ്രതിരോധിക്കുക ഒരു രാഷ്ട്രീയ നിർബന്ധമല്ലേ?
Read more
ഇന്ത്യയ്ക്ക് ഇനി മിണ്ടാതിരിക്കാനാകില്ല.
ലോകം മാറുമ്പോൾ ഇന്ത്യയുടെ നിലപാടും മാറണം.
പ്രവാസികൾക്ക് ഇന്ത്യ നല്കേണ്ടത് ഒരു സഹായ കൈ മാത്രം അല്ല.
ഒരു ഉറച്ച പിൻബലം ആണ്.
