കലിഫോർണിയയിലെ East Bay-യിലെ തെരുവുകളിൽ ഒരിക്കലും നഷ്ടമാകാത്ത ഒരു സാന്നിധ്യമായിരുന്നു ഹർജീത് കൗർ. ഗുരുദ്വാരയിലെ പ്രഭാത സേവനം, ചില വീടുകളിൽ aged-care ജോലികൾ, babysitting, cleaning—എന്ത് കിട്ടിയാലും ചെയ്തു കൊണ്ടാണ് അവൾ തന്റെ കുടുംബത്തെ നിലനിർത്തിയത്. “ബിബി” എന്നായിരുന്നു സമൂഹം അവളെ വിളിച്ചത്. കൊച്ചുമക്കളുടെ പഠനച്ചെലവ് തീർക്കാൻ, മക്കളുടെ കുടുംബച്ചുമതല പങ്കിടാൻ, അവൾ ഒരിക്കലും വിശ്രമിച്ചിരുന്നില്ല. വാരാന്ത്യങ്ങളിൽ ഗുരുദ്വാരയിലെ വലിയ പാത്രങ്ങളിൽ ലംഗറിനായി കറി കലക്കി നിൽക്കുന്ന സ്ത്രീയും, വാരാന്ത്യ രാത്രികളിൽ മറ്റുള്ളവരുടെ വീട് ശുചീകരിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുന്ന തൊഴിലാളിനിയും—ഇവ ഇരുവരും ഹർജീത് കൗർ തന്നെ.
1992-ൽ, ഭർത്താവിന്റെ മരണത്തിന്റെ ഇരുട്ടിൽ നിന്നാണ് അവൾ അമേരിക്കയിലെത്തിയത്. പഞ്ചാബിന്റെ പൊടിയിൽ നിന്ന്, അമേരിക്കയുടെ കാങ്ക്രീറ്റ് വഴികളിലേക്ക്. സ്വപ്നമൊന്നുമില്ലായിരുന്നു, ഒരു വലിയ ഭാവിയുടെ പ്രതീക്ഷ മാത്രമായിരുന്നു. “എന്റെ മക്കൾ സുരക്ഷിതമായി ജീവിക്കണം, പഠിക്കണം, ഒരു സ്ഥാനം നേടണം”— ഇതായിരുന്നു അവളുടെ യാത്രയുടെ അടിസ്ഥാനം.
കാലം നീങ്ങി. വർഷങ്ങൾക്കു പിന്നാലെ, അമേരിക്കയിൽ അവളുടെ ജീവിതം വേരൂന്നി. അയൽക്കാർക്കിടയിൽ അവൾ “illegal” അല്ല, അമ്മയായിരുന്നു. കൊച്ചുമക്കൾക്കിടയിൽ അവൾ grandmother അല്ല, ജീവിതത്തിന്റെ അധാരം. സമൂഹം അവളെ ബഹുമാനിച്ചു. എന്നാൽ അമേരിക്കൻ നിയമം ഒരിക്കലും അവളെ സ്വീകരിച്ചില്ല. 2012-ൽ asylum അപേക്ഷ തള്ളപ്പെട്ടപ്പോൾ, അവളുടെ ജീവിതം നിയമത്തിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലായി. ആറുമാസത്തിലൊരിക്കൽ ചെക്കിൻ ചെയ്യണം എന്ന ICE-യുടെ ഉത്തരവിൽ, അവൾ പതിമൂന്നുവർഷം faithfully പങ്കെടുത്തു. ഓരോ ചെക്കിനും മുമ്പ് കുടുംബം ഭയപ്പെട്ടു, “അമ്മയെ തിരികെ വിട്ടേക്കുമോ?” എന്ന സംശയത്തിൽ. എന്നാൽ ഓരോ തവണയും അവൾ തിരിച്ചെത്തി, വീണ്ടും കൊച്ചുമക്കളുടെ കൈ പിടിച്ചു.
പക്ഷേ 2025 സെപ്റ്റംബർ 8-ന്, പതിവുപോലെ നടന്നിരുന്ന ചെക്കിൻ, അവളുടെ ജീവിതത്തിലെ അവസാന ചെക്കിനായി മാറി. Bakersfield ഡീറ്റൻഷൻ സെന്ററിലെ തണുത്ത ഭിത്തികൾക്കിടയിൽ അവൾക്കു ലഭിച്ചത് ഒരു സിമന്റ് ബെഞ്ച് മാത്രം. 73 കാരിയായ ഒരു സ്ത്രീക്ക്, knee replacement surgery കഴിഞ്ഞ കാലുകൾക്ക്, അത് ഒരുപക്ഷേ മരണശിക്ഷയായിരുന്നു. വെള്ളം ചോദിച്ചപ്പോൾ ലഭിച്ചത് ഐസ് കട്ടി. മരുന്നുകൾ കഴിക്കാൻ സാധിക്കാതെ വിറങ്ങലിച്ചു. ഭക്ഷണം ചോദിച്ചപ്പോൾ നൽകിയതു ചിപ്സും സാൻഡ്വിച്ചും. “ഞാൻ ഡെൻചർ ആണ് ധരിക്കുന്നത്, ഐസ് കടിച്ചുകഴിക്കാൻ കഴിയില്ല,” എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ മറുപടി—“അത് നിന്റെ തെറ്റാണ്.” അവൾ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു: “മരിക്കുന്നതാണ് എളുപ്പം എന്ന് തോന്നി.”
48 മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ, കുടുംബത്തെയും അഭിഭാഷകനെയും അറിയിക്കാതെ, അവളെ അമേരിക്കയിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കി. കൈക്കെട്ടിട്ട്, ജോർജിയ വഴിയായി, ഒരു ചാർട്ടേർഡ് വിമാനത്തിൽ, അവൾ ഡൽഹിയിൽ ഇറങ്ങി. 33 വർഷം ജീവിച്ച ജീവിതം, ഒരു രാത്രിയിൽ വിങ്ങിപ്പോയി.
കുടുംബം വിലപിച്ചു. “അമ്മയെ പഞ്ചാബിലേക്ക് അയക്കുന്നത് കുടുംബഹത്യയാണ്,” മകൻ പറഞ്ഞു. കൊച്ചുമക്കൾ കരഞ്ഞു: “Grandma, come back.” അഭിഭാഷകൻ ആരോപിച്ചു: due process പോലും പാലിക്കാതെ, അമേരിക്ക നിയമത്തിന്റെ പേരിൽ മനുഷ്യിക മൂല്യങ്ങളെ വിഴുങ്ങി.
ഹർജീത് കൗറിന്റെ കഥ കേട്ടപ്പോൾ, East Bay-യിലെ സിഖ് സമൂഹം മിണ്ടാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഗുരുദ്വാരയിലെ പ്രാർത്ഥനകളിൽ, അവളുടെ പേരിൽ കണ്ണുനീർ വീണു. “ബിബി”യെ നഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്നു അവർ കരഞ്ഞു. ഒരുമിച്ച് ലംഗർ പാകം ചെയ്ത കൈകൾ, ഒരിക്കൽ പോലും “illegal” ആയിരുന്നില്ല അവരുടെ കണ്ണിൽ. അവർക്കു അവൾ ആത്മീയ അമ്മയായിരുന്നു. “33 വർഷം ജീവിച്ച ഒരാളെ, രേഖകളുടെ അഭാവം കൊണ്ടു പുറത്താക്കുന്നത് നിയമത്തിന്റെ അപമാനം മാത്രമല്ല, മാനുഷ്യക ന്യായത്തിനെതിരായ കുറ്റകൃത്യവുമാണ്,” എന്ന് ആ സമൂഹം പറഞ്ഞു.
അവളുടെ മകൻ മാധ്യമങ്ങളോട് പറഞ്ഞു: “അമ്മയുടെ ജീവിതം മുഴുവൻ അമേരിക്കയ്ക്കായി തന്നെയാണ്. cleaning jobs, care work, babysitting—എന്തു കിട്ടിയാലും ചെയ്തു. അമേരിക്കൻ സമൂഹത്തിന് അവൾ തന്റെ ജീവിതം നൽകി. ഇന്ന് അമേരിക്ക തന്നെയാണ് അവളെ പുറത്താക്കിയിരിക്കുന്നത്. അത് കുടുംബഹത്യ തന്നെയാണ്.” കൊച്ചുമക്കളുടെ വേദന അതിലും കൂടുതൽ. “Grandma every morning woke us up for school. She was our world. Now she is gone.” കൊച്ചു പെൺകുട്ടിയുടെ കണ്ണുനീർ, ലോകത്തിനും നിയമത്തിനും നൽകിയ ചോദ്യം തന്നെയായിരുന്നു.
സാമൂഹിക മാധ്യമങ്ങളിൽ പ്രതിഷേധം പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. “Hands off our Grandma” എന്ന മുദ്രാവാക്യം ചിത്രങ്ങളായി മാറി. അമേരിക്കയിലെ മനുഷ്യാവകാശ സംഘടനകൾ ആരോപിച്ചു: “ഈ കേസിൽ due process പോലും പാലിച്ചില്ല. കുടുംബത്തെയും അഭിഭാഷകനെയും അറിയിക്കാതെ, ഒരാളെ പുറത്താക്കുന്നത് അമേരിക്കയുടെ നിയമത്തിന് തന്നെ അപമാനമാണ്.”
അതേസമയം, ഇന്ത്യ പ്രതികരിച്ചു. വിദേശകാര്യ മന്ത്രാലയം അറിയിച്ചു: 2025-ൽ മാത്രം 2,400-ത്തിലധികം ഇന്ത്യക്കാർ യുഎസിൽ നിന്ന് നാടുകടത്തപ്പെട്ടുവെന്ന്. എന്നാൽ ഹർജീത് കൗറിന്റെ കേസ് വ്യത്യസ്തമാണെന്ന് ഇന്ത്യൻ സമൂഹം പറഞ്ഞു. “അവൾ അക്കമല്ല. അവൾ ഒരു അമ്മയാണ്. അവളുടെ കണ്ണുനീർ ഒരു ജനതയുടെ കണ്ണുനീർ തന്നെയാണ്.”
കുടിയേറ്റ നിയമങ്ങളുടെ ഇരുമ്പുമുഖം ഈ സംഭവത്തിൽ വീണ്ടും തെളിഞ്ഞു. അമേരിക്കയിലെ നിയമം പറയുന്നു: രേഖകളില്ലാത്തവർ “നിയമവിരുദ്ധർ”. എന്നാൽ ചോദ്യം: 33 വർഷം ശുചിയാക്കലും, വയസായവരുടെ പരിപാലനത്തിലും, കുട്ടികളെ നോക്കുന്നതിലും അധികസമയം ചെലവഴിച്ച് സമൂഹത്തിനായി ജീവിച്ച ഒരാളെ, “illegal” എന്നു മുദ്രകുത്തി പുറത്താക്കുന്നത് നീതിയാണോ? നിയമം മനുഷ്യനെ രക്ഷിക്കാനാണോ, ഇല്ലാതാക്കാനാണോ?.
അമേരിക്കയുടെ രാഷ്ട്രീയ പശ്ചാത്തലവും അതിനോട് ചേർന്നു. കുടിയേറ്റ വിരുദ്ധ നിലപാടുകൾ ശക്തമായിരിക്കുകയാണ്. പലർക്കും “border security” എന്ന മുദ്രാവാക്യം രാഷ്ട്രീയ capital ആണ്. എന്നാൽ ground-ൽ അതിന്റെ ഫലം, ഹർജീത് കൗർ പോലുള്ള സാധാരണ കുടിയേറ്റക്കാരാണ് അനുഭവിക്കേണ്ടത്. സമാന സംഭവങ്ങളുടെ പട്ടികയും നീളുന്നു. കഴിഞ്ഞ വർഷം തന്നെ, ന്യൂജേഴ്സിയിൽ 20 വർഷം ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു ഗ്വാട്ടിമാലൻ കുടുംബത്തെ പുറത്താക്കി. ടെക്സസിൽ, 15 വർഷം ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ഒരു മെക്സിക്കൻ വനിതയെ, routine check-in-ൽ പിടിച്ച് deport ചെയ്തു. അമേരിക്കൻ ചരിത്രത്തിലെ ഇത്തരം സംഭവങ്ങൾ വർദ്ധിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ഹർജീത് കൗറിന്റെ കേസ് sharpen ചെയ്യുന്നത്, അവളുടെ care work ആണ്. cleaning jobs, elderly care, babysitting—ജീവിതകാലം മുഴുവൻ she did the “dirty work” Americans refused to do. നിയമത്തിന്റെ കണ്ണിൽ അവളുടെ labor-ന് വിലയില്ല, but society-യുടെ കണ്ണിൽ it was indispensable. അവളുടെ വിയർപ്പ്, കൊച്ചുമക്കളുടെ സ്കൂൾ ഫീസ് അടയ്ക്കാൻ മാത്രമല്ല, East Bay-യിലെ വെള്ളക്കാരുടെ ടുംബങ്ങൾക്കു പോലും സാന്ത്വനം നൽകി. എന്നാൽ നിയമം അവളെ, “illegal” എന്നു മുദ്രകുത്തി പുറത്താക്കി.
അവളുടെ അധ്വാനം, ത്യാഗം, കമ്മ്യൂണിറ്റി ബോണ്ടുകൾ-അതെല്ലാം അവഗണിക്കപ്പെട്ടു. അമേരിക്കൻ കുടിയേറ്റനിയമങ്ങളുടെ ഇരുമ്പുമുഖം വീണ്ടും തെളിഞ്ഞു. “അവൾക്ക് പേപ്പറുകൾ ഇല്ലായിരുന്നു,” നിയമം പറഞ്ഞു. എന്നാൽ മാനവികത ചോദിച്ചു: “എന്നാൽ അവൾക്ക് വേരുകളും കുടുംബവും അധ്വാനവും ത്യാഗവുമുണ്ട്.” നിയമം പറഞ്ഞു: “അവൾ നിയമവിരുദ്ധമാണ്.” മാനവികത ചോദിച്ചു: “മനുഷ്യത്വം തന്നെ നിയമവിരുദ്ധമാണോ?”
ഈ സംഭവത്തിന് political dimension ഉണ്ട്. ഇന്ത്യ-യുഎസ് ബന്ധം ഇപ്പോൾ “strategic partnership” എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന കാലമാണ്. എന്നാൽ അവിടെ, സാധാരണക്കാരായ ഇന്ത്യക്കാർ, പ്രത്യേകിച്ചും പഞ്ചാബിൽ നിന്നുള്ളവർ , face the harshest consequences. remittances-ൽ നിന്ന് നേട്ടം കൊയ്യുന്ന രാജ്യം, അവരുടെ rights defend ചെയ്യാൻ political will കാണിക്കാത്തതാണ് paradox.
ഹർജീത് കൗറിന്റെ കഥ sharp ആക്കുന്നത്, അവളുടെ കണ്ണുനീരല്ല, അവളുടെ labor ആണ്. “ഞാൻ cleaning job-ൽ overtime എടുത്തു. babysitting ചെയ്തു. elderly care ചെയ്തു. ഞാൻ ജീവിച്ചത് only for family. but law tells me I don’t exist.” ഇതാണ് അവളുടെ കഥയുടെ moral crisis.
ശുചീകരണ ജോലികൾ, പ്രായമായവരുടെ പരിചരണം, ശിശുപരിപാലനം-ജീവിതകാലം മുഴുവൻ അവൾ “വൃത്തികെട്ട ജോലി” ചെയ്തു, അമേരിക്കക്കാർ ചെയ്യാൻ വിസമ്മതിച്ച ജോലി ചെയ്തു. നിയമത്തിൻ്റെ കണ്ണിൽ അവളുടെ അധ്വാനത്തിന് വിലയില്ല, പക്ഷേ സമൂഹത്തിൻ്റെ കണ്ണിൽ അത് ഒഴിച്ചുകൂടാനാവാത്തതായിരുന്നു. അവളുടെ വിയർപ്പ്, ഈസ്റ്റ് ബേ-യിലെ വെളുത്ത കുടുംബങ്ങൾക്ക് പോലും ആശ്വാസം നൽകി. എന്നാൽ നിയമം അവളെ, “നിയമവിരുദ്ധം” എന്നു മുദ്രകുത്തി പുറത്താക്കി.
അമേരിക്കൻ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ, അതിർത്തി സുരക്ഷ, കുടിയേറ്റ വിരുദ്ധ നിലപാട്-ഇത് പലർക്കും രാഷ്ട്രീയ മൂലധനമായി മാറി. പക്ഷേ ഗ്രൗണ്ട്-ൽ, അതിൻ്റെ ഭാരം സാധാരണ കുടിയേറ്റക്കാർ-നാണ് സഹിക്കേണ്ടത്. ഹര്ജിത് കൗർ പോലുള്ളവർ. Literary sense-ൽ, ഇത് exile-ൻ്റെ പുതിയ രൂപമാണ്. ഒരിക്കൽ പ്രവാസം രാഷ്ട്രീയ പീഡനം കൊണ്ടായിരുന്നു. ഇന്ന് exile missing documents കൊണ്ടാണ്. exile-ൻ്റെ കവിത മാറി. ഇന്നത്തെ പ്രവാസം, ICE ചെക്ക്-ഇൻ-ൽ ആരംഭിക്കുന്നു, കോൺക്രീറ്റ് ബെഞ്ച്-ൽ ഉറങ്ങാതെ.ഹർജീത് കൗറിൻ്റെ കഥ മൂർച്ച കൂട്ടുന്നത്, അവളുടെ കണ്ണുനീരല്ല, അവളുടെ അധ്വാനമാണ്. “ഞാൻ ക്ലീനിംഗ് ജോലി-ൽ ഓവർടൈം എടുത്തു. ബേബി സിറ്റിംഗ് ചെയ്തു. വയോജന പരിചരണം ചെയ്തു. ഞാൻ ജീവിച്ചത് കുടുംബത്തിന് വേണ്ടി മാത്രമാണ്. പക്ഷേ നിയമം എന്നോട് പറയുന്നു ഞാൻ നിലവിലില്ല. “-ഇതാണ് കഥയുടെ ധാർമ്മിക പ്രതിസന്ധി.
33 വർഷം ജീവിച്ച വീട്, ഓവർടൈം ജോലിയും ഗുരുദ്വാര സേവനത്തിലേയും വിയർപ്പ്, കൊച്ചുമക്കളുടെ ചിരി എല്ലാം ഒരു രാത്രിയിൽ വിങ്ങിപ്പോയി. അമേരിക്കൻ സ്വപ്നം അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ പൊളിഞ്ഞു. നിയമം വിജയിച്ചു. എന്നാൽ മാനുഷിക മൂല്യങ്ങൾ തോറ്റു.
ഹർജീത് കൗറിൻ്റെ യാത്ര നമ്മോട് ചോദിക്കുന്നു: നിയമം മനുഷ്യനെ രക്ഷിക്കാനാണോ, ഇല്ലാതാക്കാനാണോ?രേഖകളില്ലാത്തവൻ നിയമത്തിനു മുമ്പിൽ കുറ്റക്കാരനായേക്കാം. പക്ഷേ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ മനുഷ്യരോടൊപ്പം ജീവിച്ച ഒരാളെ “നിയമവിരുദ്ധം” എന്നു മുദ്രകുത്തുന്നത്, നീതിയുടെ ജയമല്ല—മനുഷ്യത്വത്തിൻ്റെ തോൽവിയാണ്.അവൾ പുറത്താക്കപ്പെട്ട ദിവസം, East Bay-യിലെ തെരുവുകൾ മൗനമായി. അയൽക്കാരി പറഞ്ഞു: “She was more American than many Americans. She gave, she worked, she prayed. Now they threw her away.”
സിഖ് സംഘടനകൾ തെരുവിൽ ഇറങ്ങി. “Hands off our Grandma” എന്ന മുദ്രാവാക്യം വിളിച്ചു. സാമൂഹ്യമാധ്യമങ്ങളിൽ കരച്ചിലായി. മനുഷ്യാവകാശ സംഘടനകൾ പ്രസ്താവിച്ചു: “73 കാരിയായ സ്ത്രീയെ ഇങ്ങനെ പെരുമാറുന്നത് അമേരിക്കൻ നിയമത്തിന്റെ ക്രൂര മുഖമാണ്.”
ഇന്ത്യൻ വിദേശകാര്യ മന്ത്രാലയം പ്രതികരിച്ചു. “2025-ൽ മാത്രം 2,400-ത്തിലധികം ഇന്ത്യക്കാർ അമേരിക്കയിൽ നിന്ന് നാടുകടത്തപ്പെട്ടു. ഹർജീത് കൗർ അവരിൽ ഒരാളാണ്.” എന്നാൽ അവളുടെ കഥ അക്കമല്ല, കണ്ണുനീരും മനുഷ്യാവകാശവും തമ്മിലുള്ള സംഘർഷമാണ്.
33 വർഷം ജോലി ചെയ്ത കൈകൾ, cleaning-ലും care work-ലും overtime എടുത്ത രാത്രികൾ, ഗുരുദ്വാരയിലെ സേവനം— ഇതൊന്നും നിയമത്തിന്റെ കണ്ണിൽ തെളിവായില്ല. അമേരിക്കൻ നിയമം വിജയിച്ചു. എന്നാൽ മാനുഷിക മൂല്യങ്ങൾ തോറ്റു.
ഹർജീത് കൗറിന്റെ യാത്ര നമ്മോട് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു: “രേഖകൾ ഇല്ലാതെ ഒരാൾ നിയമത്തി illegal ആകാം. പക്ഷേ ഹൃദയം, വിയർപ്പ്, ബന്ധം—ഇവയെല്ലാം രേഖപ്പെടുത്താൻ കഴിയാത്തപ്പോൾ, മനുഷ്യാവകാശം തന്നെയാണ് undocumented എന്ന പദം പോലും നൽകാതെ അപരിഷ്കൃതമാകുന്ന അമേരിക്കൻ കാടത്തം ആണ്
Read more
മിനി മോഹന്
