നിപുണി വൈഭവങ്ങളിലെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകൾ എന്ന ചർച്ച ഇതുവരെ നമ്മൾ കൈകാര്യം ചെയ്ത രീതിയിൽ പോലും ഒരു മൗലികമായ അനീതിയുണ്ട്. കാരണം, നാം സംസാരിക്കുന്നത് ഇപ്പോഴും “സാധാരണ മനുഷ്യൻ” എന്ന കെട്ടുകഥയെ കേന്ദ്രമാക്കി തന്നെയാണ്. അതിനപ്പുറം, മനുഷ്യ മസ്തിഷ്കങ്ങൾ തന്നെ വ്യത്യസ്തമായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു വലിയ യാഥാർത്ഥ്യം ന്യൂറോഡൈവേർജൻറ് ജീവിതങ്ങൾ ,നമ്മുടെ നിപുണതാ ചർച്ചകളിൽ സ്ഥിരമായി ഇല്ലാതാക്കപ്പെടുന്നു. ഈ ഇല്ലായ്മ ഒരു അപകടകരമായ മറവല്ല; അത് ഒരു ക്രൂരമായ രാഷ്ട്രീയ തിരഞ്ഞെടുപ്പാണ്.
നിപുണത എന്നത് ഒരു നേരായ രേഖയിലൂടെയോ, ഒരു സ്റ്റാൻഡേർഡ് ചെക്ക്ലിസ്റ്റിലൂടെയോ അളക്കാവുന്ന ഒന്നാണെന്ന ധാരണ തന്നെ ഹിംസാത്മകമാണ്. അത് ഓട്ടിസം സ്പെക്ട്രത്തിലുള്ളവരെയും, ADHD ഉള്ളവരെയും, ഡിസ്ലെക്സിയ അനുഭവിക്കുന്നവരെയും, ഭാഷാ പ്രോസസ്സിങ്ങിൽ വ്യത്യാസമുള്ളവരെയും, സാമൂഹിക ആശയവിനിമയത്തിൽ വ്യത്യസ്ത പാതകളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്നവരെയും മുൻകൂട്ടി പുറത്താക്കുന്ന ഒരു സിസ്റ്റം നിർമ്മിക്കുന്നു. നിപുണതയുടെ നിലവിലെ രാഷ്ട്രീയഭാഷ്യം “മികവുള്ളവർ” എന്നും “കുറവുള്ളവർ” എന്നും മനുഷ്യരെ വേർതിരിക്കുമ്പോൾ, യഥാർത്ഥത്തിൽ അത് “നോർമേറ്റീവ് ബ്രെയിൻ” ഉള്ളവരും “അസൗകര്യമുണ്ടാക്കുന്ന ബ്രെയിൻ” ഉള്ളവരും എന്ന ക്രൂര വിഭജനമാണ് നടപ്പിലാക്കുന്നത്.
ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഭാഷ എന്നത് വെറും ആശയവിനിമയ ഉപകരണമല്ല; അത് ഒരു ന്യൂറോനോർമറ്റീവ് ആയുധം ആയി മാറുന്നു. വേഗത്തിൽ പ്രതികരിക്കുക, ശരിയായ ഉച്ചാരണത്തിൽ സംസാരിക്കുക, സ്മൂത്തായി വാചകങ്ങൾ കൂട്ടിച്ചേർക്കുക, സാമൂഹിക സൂചനകൾ കൃത്യമായി വായിക്കുക ഇവയെല്ലാം “നിപുണത”യുടെ ലക്ഷണങ്ങളായി ഉയർത്തിക്കാട്ടപ്പെടുന്നു. പക്ഷേ, ഈ കഴിവുകൾ എല്ലാവർക്കും ഒരുപോലെ ലഭ്യമല്ല. ചില മസ്തിഷ്കങ്ങൾ ചിന്തിക്കുന്നത് ആഴത്തിലാണ്, വേഗത്തിൽ അല്ല. ചിലർക്ക് ആശയങ്ങൾ വ്യക്തമാണ്, പക്ഷേ അവ പുറത്തേക്കെത്താൻ കൂടുതൽ സമയം വേണം. ചിലർക്ക് വാക്കുകളേക്കാൾ ഘടനയും ഡാറ്റയും ലോജിക്കും ശക്തമാണ്. ഇവയെല്ലാം നിപുണതയുടെ മറ്റൊരു രൂപങ്ങളാണ് പക്ഷേ, നിലവിലെ സംവിധാനം അവയെ അംഗീകരിക്കുന്നില്ല.
ഇവിടെയാണ് എ.എ. റഹീമിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള അപഹാസം കൂടുതൽ അപകടകരമാകുന്നത്. എ.എ റഹിം നെ പരിഹസിക്കുമ്പോൾ, നാം ഒരാളെ മാത്രമല്ല, ഭാഷയിൽ, പ്രകടനത്തിൽ, ആശയവിനിമയത്തിൽ “സ്മൂത്തല്ലാത്ത” എല്ലാവരെയും ഒരേ സമയം അപഹസിക്കുകയാണ്. ഇത് ഒരു വ്യക്തിവിമർശനം അല്ല; ഇത് ന്യൂറോഡൈവേർജന്റ് അനുഭവങ്ങളോടുള്ള സാമൂഹിക വൈരാഗ്യമാണ്. “ഇംഗ്ലീഷ് ശരിയല്ല” എന്ന വാചകം പലപ്പോഴും “നിന്റെ ചിന്താ രീതി ഇവിടെ സ്വാഗതം ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ല” എന്ന രഹസ്യ സന്ദേശമാണ്.
അതേസമയം, ശശിതരൂർ പോലുള്ളവരെ വാഴ്ത്തുന്ന ഭാഷ, ന്യൂറോനോർമറ്റീവ് മികവിനെ ദൈവീകരിക്കുന്നു. fluent speech, rhetorical elegance, instant recall ഇവയെല്ലാം രാഷ്ട്രീയ യോഗ്യതയുടെ സ്വർണ്ണമുദ്രകളായി മാറുന്നു. ഈ വാഴ്ത്തൽ നിഷ്കളങ്കമല്ല. ഇത് പറയുന്നത് ഇതാണ്: “നിങ്ങളുടെ മസ്തിഷ്കം ഈ രീതിയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ രണ്ടാമത്തെ നിരയിലാണ്.” ഇതൊരു സാംസ്കാരിക പ്രശ്നമല്ല; ഇത് ഒരു ന്യൂറോ പൊളിറ്റിക്കൽ എക്സ്ക്ലൂഷൻ ആണ്.
ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ N. K. Premachandran എന്ന ഉദാഹരണം കൂടുതൽ കഠിനമായ ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാഷാപ്രാവീണ്യം പരിശീലനത്തിലൂടെ ആർജ്ജിച്ചതാണെന്ന സത്യം, “നിപുണത ജന്മസിദ്ധമാണ്” എന്ന മിഥ്യയെ തകർക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഇവിടെ പോലും ഒരു അപകടമുണ്ട്. പരിശീലനം എല്ലാവർക്കും ഒരുപോലെ ഫലപ്രദമാകണമെന്നില്ല. ന്യൂറോഡൈവേർജന്റുകൾക്ക് ഒരേ പരിശീലന മാതൃകകൾ, ഒരേ വേഗത, ഒരേ പ്രകടന മാനദണ്ഡങ്ങൾ ഇവ പലപ്പോഴും അനുയോജ്യമല്ല. അതിനാൽ, “നിനക്ക് പരിശീലിച്ചാൽ മതി” എന്ന വാചകം പോലും ചിലപ്പോൾ മറ്റൊരു ക്രൂരതയായി മാറുന്നു, ആവശ്യമായ അഡാപ്റ്റേഷനുകൾ ഇല്ലെങ്കിൽ.
നമ്മുടെ നിപുണതാ രാഷ്ട്രീയം അടിസ്ഥാനപരമായി ചോദിക്കേണ്ട ചോദ്യം ഇതാണ്: ആരാണ് നിപുണത നിർവചിക്കുന്നത്? ആ നിർവചനത്തിൽ ആരുടെ മസ്തിഷ്കമാണ് കേന്ദ്രത്തിൽ? ഇപ്പോഴത്തെ ഉത്തരമൊരു അസ്വസ്ഥതയുള്ള സത്യമാണ് ന്യൂറോനോർമറ്റീവ്, ഇംഗ്ലീഷ്-പ്രാവീണ്യമുള്ള, വേഗത്തിൽ പ്രതികരിക്കുന്ന, സാമൂഹികമായി “സ്മൂത്ത്” ആയ ഒരു മനുഷ്യ മാതൃക. ഈ മാതൃകയ്ക്ക് പുറത്തുള്ള എല്ലാവരും തൊഴിലാളി രാഷ്ട്രീയത്തിൽ നിന്ന് വന്നവർ, ഭാഷാപരമായ പരിധികളുള്ളവർ, ന്യൂറോഡൈവേർജന്റുകൾ എല്ലാം “പ്രശ്നം” ആയി മാറുന്നു.
ഇത് വെറും അനീതിയല്ല; ഇത് ഒരു ഡെമോക്രാറ്റിക് ക്രൈം ആണ്. ജനാധിപത്യം എന്നത് വ്യത്യസ്ത ചിന്താ രീതികൾ ഒരുമിച്ച് നിലനിൽക്കുന്ന ഒരു സംവിധാനം ആയിരിക്കണം. പക്ഷേ, നാം നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത് ഒരു പ്രകടന മത്സരമാണ്. അവിടെ വേഗത ജയിക്കുന്നു, ആഴം തോറ്റുപോകുന്നു. അവിടെ ശൈലി ജയിക്കുന്നു, ഉള്ളടക്കം മങ്ങിപ്പോകുന്നു. അവിടെ fluent ആയ ശബ്ദങ്ങൾ കേൾക്കപ്പെടുന്നു, ഇടവേളകളുള്ള ശബ്ദങ്ങൾ മൗനത്തിലാക്കപ്പെടുന്നു.
ഒരു brutal truth പറയേണ്ട സമയമാണിത്:
- നാം നിപുണതയെ ആരാധിക്കുന്നില്ല; നാം അനുസരണത്തെ ആരാധിക്കുകയാണ്.
- നാം ഭാഷയെ മാനിക്കുന്നില്ല; നാം അധികാരത്തിനെ മാനിക്കുകയാണ്.
- നാം മികവിനെ തേടുന്നില്ല; നാം അസൗകര്യമില്ലാത്ത മനുഷ്യരെ തേടുകയാണ്.
ന്യൂറോഡൈവേർജന്റുകളെ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു നിപുണതാ രാഷ്ട്രീയം, ഈ മുഴുവൻ ചട്ടക്കൂടും തകർക്കേണ്ടിവരും. അത് slower speech-ന് ഇടം നൽകണം. അസാധാരണമായ ചിന്താപാതകൾക്ക് മൂല്യം നൽകണം. സാമൂഹിക അസൗകര്യങ്ങളെ “കുറവ്” ആയി അല്ല, വ്യത്യസ്തതയായി വായിക്കണം. അതുവരെ, നിപുണത എന്ന വാക്ക് ഒരു സുന്ദരമായ മറവിൽ പൊതിഞ്ഞ ക്രൂരതയായിത്തന്നെ തുടരും.
അവസാനം പറയേണ്ടത് ലളിതവും കഠിനവുമാണ്:
എ.എ. റഹീമിനെ അപഹസിക്കുന്ന ഓരോ ചിരിയിലും ഒരു ന്യൂറോഡൈവേർജന്റ് ശബ്ദം കൂടി മൗനത്തിലാക്കപ്പെടുന്നു.
ശശി തരൂരിനെ അളവുകോലാക്കി വാഴ്ത്തുന്ന ഓരോ പോസ്റ്റിലും, അനേകം വ്യത്യസ്ത മസ്തിഷ്കങ്ങൾ രാഷ്ട്രീയമായി അപ്രസക്തമാക്കപ്പെടുന്നു.
പ്രേമചന്ദ്രന്റെ പരിശീലനകഥ പോലും, അഡാപ്റ്റേഷൻ ഇല്ലാതെ ആവർത്തിക്കുമ്പോൾ, മറ്റൊരു അധിപത്യം ആയി മാറാം.
നീതിയുള്ള നിപുണതാ രാഷ്ട്രീയം brutal ആയ ഒരു സത്യം അംഗീകരിച്ചുതുടങ്ങണം:
മനുഷ്യർ ഒരുപോലെയല്ല അവരുടെ മസ്തിഷ്കങ്ങളും അങ്ങനെ തന്നെ.
ഇത് അംഗീകരിക്കാത്ത ഓരോ സമൂഹവും, അവസാനം, സ്വന്തം ജനാധിപത്യത്തെ തന്നെ അപഹസിക്കുന്ന സമൂഹമായി മാറും.
നിപുണതയിലെ കുറവുകളെ പരിഹസിക്കുന്നത് എളുപ്പമാണ്. പക്ഷേ, അവയെ നീതിയോടെ സമീപിക്കുക ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. നീതി ആവശ്യപ്പെടുന്നത്, ഒരാളുടെ കഴിവുകളെ അവരുടെ സാമൂഹിക സാഹചര്യങ്ങളോട് ബന്ധപ്പെടുത്തി കാണാനാണ്. എ.എ. റഹീമിന്റെ ഭാഷാപരമായ പരിമിതികൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ സംഭാവനകളെ അസാധുവാക്കുന്നില്ല. അതുപോലെ, ശശി തരൂരിന്റെ ഭാഷാപരമായ മികവ് അദ്ദേഹത്തെ എല്ലാ രാഷ്ട്രീയ ചോദ്യങ്ങൾക്കും ഉത്തരം നൽകുന്ന ഒരാളായി മാറ്റുന്നുമില്ല.
ഈ ബോധ്യമാണ് നിപുണി വൈഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പക്വമായ സാമൂഹിക രാഷ്ട്രീയ സമീപനം. അത് പരിഹാസത്തെ നിരസിക്കുന്നു, ആരാധനയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു, നീതിയെ മുന്നിൽ വെയ്ക്കുന്നു.നിപുണി വൈഭവങ്ങളിലെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകൾ മനുഷ്യസമൂഹത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യമാണ്.
അവയെ പരിഹസിക്കുന്നത് അധികാരത്തിന്റെ അഹങ്കാരമാണ്.
അവയെ ആരാധനയുടെ അളവുകോലാക്കി മാറ്റുന്നത് അസമത്വത്തിന്റെ മറ്റൊരു രൂപമാണ്.
നീതിയുള്ള രാഷ്ട്രീയം ചോദിക്കുന്നത് ഇതാണ്:
നമുക്ക് ഓരോരുത്തരുടെയും കഴിവുകൾ വളരാൻ ആവശ്യമായ സാഹചര്യങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാമോ?
Read more
അതാണ് യഥാർത്ഥ ജനാധിപത്യത്തിന്റെ പരീക്ഷ.
