കേരള സർക്കാർ പി.എം. ശ്രീ പദ്ധതിയുടെ ഫണ്ട് സ്വീകരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന വാർത്ത പൊതുവെ വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്ത് വലിയ ചർച്ചകൾക്കും ആശങ്കകൾക്കും വഴിതെളിച്ചു. ഏകദേശം പതിനാറ് നൂറ് കോടി രൂപ ലഭിക്കുമെന്നാണ് കണക്കാക്കുന്നത്, സംസ്ഥാനത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി പരിഹരിക്കാൻ ഇതു സഹായകമാകുമെന്ന വാദം മുന്നോട്ടുവെച്ച് സർക്കാർ ഈ നീക്കം ന്യായീകരിക്കുന്നു. പക്ഷേ ഇതു വെറും ധനസഹായത്തിന്റെ കാര്യമല്ല, കേരളം അതിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ നയത്തിന്റെ ആത്മാവിനെ സംരക്ഷിക്കുമോ, അതോ കേന്ദ്രനിയന്ത്രിത വിദ്യാഭ്യാസരീതിയിലേക്ക് വഴങ്ങി പോകുമോ എന്നതാണ് ഇവിടെ ചോദ്യം. കേരളത്തിലെ വിദ്യാഭ്യാസ മാതൃക ഇന്ത്യയിൽ തന്നെ ഒരു പ്രത്യേക നിലപാടാണ് കൈവരിച്ചിട്ടുള്ളത് — സാമൂഹിക നീതി, ഉൾക്കൊള്ളൽ, ഭാഷാ സ്വാതന്ത്ര്യം, പൊതുനിക്ഷേപം എന്നീ തത്വങ്ങൾ അതിന്റെ അടിസ്ഥാനം. ഈ മാതൃകയുടെ വിജയകഥയാണ് സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ഉയർന്ന സാക്ഷരതാനിരക്കും, പൊതു വിദ്യാലയങ്ങളുടെ പുനരുജ്ജീവനവുമായാണ് ലോകം തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. പക്ഷേ കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ പി.എം. ശ്രീ പദ്ധതിയും അതിന്റെ പിന്നിൽ നിലകൊള്ളുന്ന ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയം 2020-വും ഈ മാതൃകയുടെ നാളെയെ തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നുണ്ട്.
പദ്ധതി വെറും അടിസ്ഥാന സൗകര്യ വികസന പദ്ധതിയല്ല; അത് ഒരു രാഷ്ട്രീയ ഉപകരണമാണ്. സംസ്ഥാനങ്ങൾ ഫണ്ട് സ്വീകരിക്കാൻ Memorandum of Understanding ഒപ്പിടേണ്ടതുണ്ട്. ഈ എം.ഒ.യു-യിൽ കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ നയങ്ങൾ പാലിക്കണമെന്ന് പറയപ്പെടും. അതായത്, കേരളം ഫണ്ട് സ്വീകരിക്കുന്നതിലൂടെ അനിവാര്യമായും NEP 2020-നെ ഭാഗികമായെങ്കിലും അംഗീകരിക്കുന്നു എന്നതാണർത്ഥം. ഇതാണ് ഈ തീരുമാനത്തെ രാഷ്ട്രീയമായും നൈതികമായും വിവാദമാക്കുന്നത്. കേരളം കഴിഞ്ഞ വർഷങ്ങളിലായി വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്ത് സ്വീകരിച്ച നിലപാടുകൾ സംസ്ഥാന പാഠ്യപദ്ധതികൾ, പ്രാദേശിക ഭാഷയുടെ പ്രാമുഖ്യം, സാമൂഹിക നീതി എല്ലാം ഈ നീക്കത്തിൽ പ്രതിസന്ധിയിലാകും.
പുത്തൻ ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയം, ആദ്യനോട്ടത്തിൽ, ആധുനികതയും വിദ്യാർത്ഥികേന്ദ്രിതത്വവും വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നുവെന്ന തോന്നൽ നൽകുന്നു. എന്നാൽ അതിന്റെ ആന്തരിക ലക്ഷ്യം വിദ്യാഭ്യാസത്തെ ഒരു വിപണി മേഖലയാക്കലാണ്. പൊതുജന വിദ്യാഭ്യാസം സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വമാണെന്ന ആശയം NEP മങ്ങിക്കുന്നു. “പബ്ലിക്-പ്രൈവറ്റ് പാർട്നർഷിപ്പ്” എന്ന പേരിൽ സ്വകാര്യസ്ഥാപനങ്ങൾക്ക് കൂടുതൽ പ്രാധാന്യം നൽകുന്നു. അതുവഴി വിദ്യാഭ്യാസം ഒരു സേവനം എന്ന നിലയിലേക്ക് മാറുന്നു. ഇതിന്റെ ദീർഘകാല ഫലമായി പൊതുവിദ്യാലയങ്ങൾ പിന്നോട്ട് പോകും, സമത്വപരമായ പ്രവേശനരീതികൾ നഷ്ടപ്പെടും. ദളിതർ, ആദിവാസികൾ, പിന്നാക്കവർഗങ്ങൾ, മത്സ്യത്തൊഴിലാളികൾ, കുടിയേറ്റക്കാർ ഇവരുടെ കുട്ടികൾക്ക് നിലവാരമുള്ള വിദ്യാഭ്യാസത്തിലേക്കുള്ള വഴി കൂടുതൽ ദൂരം ആവുകയും വിദ്യാഭ്യാസം സമ്പന്നവർക്ക് മാത്രം ലഭ്യമാകുന്ന ഒരു ആഡംബരമാവുകയും ചെയ്യും.
കേരളം ഇതുവരെ ഈ തരത്തിലുള്ള നയങ്ങൾക്കെതിരെ വ്യക്തമായ രാഷ്ട്രീയ നിലപാട് കൈക്കൊണ്ടിരുന്നു. “വിദ്യാഭ്യാസം ഒരു അവകാശമാണ്, സേവനം അല്ല” എന്ന ആശയം ഇവിടെ രാഷ്ട്രീയമായും സാമൂഹികമായും നിലനിന്നിരുന്നു. വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയിലെ പൊതു നിക്ഷേപം, സ്കൂളുകളുടെ പുനരുജ്ജീവനം, പാഠ്യപദ്ധതികളിലെ പ്രാദേശികത, മാതൃഭാഷാ പ്രാമുഖ്യം എന്നിവ ഈ നിലപാടിന്റെ ചിഹ്നങ്ങളാണ്. എന്നാൽ പി.എം. ശ്രീ പദ്ധതിയിലേക്ക് ചേർന്ന് ഫണ്ട് സ്വീകരിക്കുന്നത്, ഈ നിലപാടിനെ തന്നെ സന്ധിഗ്ധമാക്കുന്നു. ഫണ്ട് ലഭിക്കുന്നതിന് പിന്നിൽ ഒരു രാഷ്ട്രീയ വിലയുണ്ട് അതായത് നയസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ നഷ്ടം.പി.എം. ശ്രീ ഫണ്ടിനായി കേന്ദ്രസർക്കാരുമായി ഒപ്പിടേണ്ട എം.ഒ.യു വെറും കരാർപത്രമല്ല. അതിലൂടെ സംസ്ഥാനത്തെ സ്കൂളുകൾ ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയം 2020-ന്റെ നിയമങ്ങൾ അനുസരിച്ചാണ് പ്രവർത്തിക്കേണ്ടത്. ഇതാണ് യഥാർത്ഥ പ്രശ്നം. NEP 2020 എന്ന് വിളിക്കുന്ന ആ നയം, വിദ്യാഭ്യാസത്തെ പൊതുസേവനമായി കാണുന്ന ആശയത്തെ ഇല്ലാതാക്കുകയും, അതിനെ വിപണി നിയന്ത്രിതമായ സേവനമാക്കി മാറ്റുകയും ചെയ്യുന്നു. സർക്കാർ ഫണ്ടുകൾ കുറയ്ക്കുകയും, സ്വകാര്യ നിക്ഷേപം വർധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഈ നയം, വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ആത്മാവിനെ വിറ്റുകൊടുക്കുന്നതാണ്.
കേരളം ഇതുവരെ സമത്വത്തിന്റെ സ്കൂൾമുറികൾ നിർമ്മിച്ചു. ദളിതൻ്റെ മകനും ആദിവാസി പെൺകുട്ടിയും മൽസ്യത്തൊഴിലാളിയുടെ കൊച്ചുമകളും ഒരേ ബഞ്ചിലിരുന്നു പഠിക്കുന്ന സമൂഹം അതാണ് കേരളം. എന്നാൽ പി.എം. ശ്രീ പോലുള്ള പദ്ധതികളിലൂടെ സ്കൂളുകൾ “മോഡൽ സ്കൂൾ”, “പെർഫോർമൻസ് സ്കൂൾ” എന്ന പേരുകളിൽ വിന്യാസമാക്കപ്പെടുമ്പോൾ, അത് സമത്വം തകർക്കുന്ന ആരംഭമാണ്. കേന്ദ്രം പറയുന്നു മികച്ച സ്കൂളുകൾക്ക് കൂടുതൽ ഫണ്ട്, പിന്നാക്ക സ്കൂളുകൾക്ക് കുറവ്. അതായത്, വിജയികളായവർക്കു കൂടുതൽ, പരാജിതർക്കു ശൂന്യം. ഇതാണ് വിപണിയുടെ നിയമം, സാമൂഹ്യനീതിയുടെ മരണം.
ഇതൊക്കെ മനസ്സിലാക്കിയും കേരള സർക്കാർ ഈ ഫണ്ട് സ്വീകരിക്കുന്നതെന്തിനാണ്? മറുപടി വ്യക്തമാണ് സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി. കേന്ദ്രത്തിന്റെ നികുതി വിഹിതം കുറയുകയും, സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ധനസ്ഥിതി തളരുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ പണം കിട്ടാനായി നയം വിറ്റുകൊടുക്കുന്നത് ജനാധിപത്യത്തിന്റെ തോൽവിയാണ്. കേരളം ഇതുവരെ തന്റെ തനതായ വഴി കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട് സർവശിക്ഷാ അഭിയാനത്തിലും, സാക്ഷരതാ പ്രസ്ഥാനത്തിലും, പൊതു വിദ്യാഭ്യാസ സംരക്ഷണ ക്യാമ്പയിനുകളിലും. പിന്നെ ഇന്ന് ഈ സാമ്പത്തിക നീതികുറവിന് പരിഹാരമായി എന്തിന് നയപരമായ അടിമത്തം സ്വീകരിക്കണം?
നമുക്ക് മറക്കാനാവില്ല, ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയം 2020, വിദ്യാഭ്യാസത്തെ ഒരു “പ്രോഡക്റ്റ്” ആക്കി മാറ്റുന്ന നിയമമാണ്. ഒരു കുട്ടി ഇനി വിദ്യാർത്ഥിയല്ല, ഉപഭോക്താവാണ്. ഒരു സ്കൂൾ ഇനി സമൂഹത്തിന്റെ ആശ്രയം അല്ല, കമ്പനി-മോഡലിലെ യൂണിറ്റാണ്. ഒരു അധ്യാപകൻ ഇനി പൗരപ്രവർത്തകൻ അല്ല, കരാർ ജോലിക്കാരനാണ്. ഇതാണ് പുതിയ നയത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ചിത്രം. ഈ ചിത്രത്തിൽ കേരളത്തിന്റെ പൊതു വിദ്യാഭ്യാസ സ്വപ്നം ഉൾപ്പെടില്ല.
ഭാഷാ സ്വാതന്ത്ര്യവും ഈ പദ്ധതികളിലൂടെ നഷ്ടപ്പെടും. മലയാളം പഠനമാധ്യമമായ സ്കൂളുകൾക്ക് പിന്തുണ കുറയുമ്പോൾ, കേന്ദ്രഭാരതീയ ഭാഷകൾക്കാണ് പ്രാധാന്യം. “ത്രീ ലാംഗ്വേജ് ഫോർമുല” എന്ന പേരിൽ ഹിന്ദി, സംസ്കൃതം എന്നിവ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. ഭാഷയിലൂടെ മനസും സംസ്കാരവും രൂപപ്പെടുന്നു. അതിനാൽ ഭാഷയുടെ ബലം തകർക്കുക എന്നത്, സമൂഹത്തിന്റെ ആത്മാവിനെ തകർക്കലാണ്.
ഇത് വെറും വിദ്യാഭ്യാസനയമല്ല, സാംസ്കാരിക-രാഷ്ട്രീയ അധിനിവേശമാണ്. ദേശീയതയുടെ പേരിൽ കേന്ദ്രം സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ നയസ്വാതന്ത്ര്യം ഇല്ലാതാക്കുകയാണ്. വിദ്യാഭ്യാസം സംസ്ഥാന വിഷയമാണ്; എന്നാൽ ഇന്ന് അത് കേന്ദ്രത്തിന്റെ പിടിയിലേക്കാണ് നീങ്ങുന്നത്. കേരളം അതിനെ സ്വീകരിക്കുന്നത്, സ്വന്തം ഭരണഘടനാ അവകാശത്തെ തന്നെ കൈവിടുന്നതാണ്.
വിദ്യാർത്ഥി സംഘടനകളുടെയും അധ്യാപക യൂണിയനുകളുടെയും മൗനം അതിനേക്കാൾ ആശങ്കജനകമാണ്. ഈ വിഷയത്തിൽ ഇപ്പോൾ ആരാണ് സംസാരിക്കുന്നത്? ആരാണ് വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഭാവിയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നത്? ഒരിക്കൽ വിദ്യാഭ്യാസരംഗത്തെ പോരാട്ടങ്ങൾ കേരളത്തിലെ രാഷ്ട്രീയബോധത്തിന്റെ അടിത്തറയായിരുന്നു. ഇന്ന് ആ ബോധം മങ്ങുകയാണ്. വിദ്യാർത്ഥികളുടെ പേരിൽ രാഷ്ട്രീയവേദികൾ നിറയുമ്പോഴും, വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഭാവിയെപ്പറ്റിയുള്ള ചർച്ചകൾ ഇല്ലാതാകുന്നത് ലജ്ജാകരം തന്നെയാണ്.
കേരളം ഇതിൽ നിന്നും പിന്മാറേണ്ട സമയമാണ്. സംസ്ഥാനത്തിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ ഭാവി കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ കരാറുകളിൽ അടിമപ്പെടാൻ അനുവദിക്കരുത്. പണം ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ മറ്റുവഴികൾ തേടണം, സ്വന്തം ഫണ്ടിംഗ് മോഡലുകൾ വികസിപ്പിക്കണം. കേരളം അത് ചെയ്യാൻ കഴിയും; അതിന്റെ സമൂഹമനസ്സ് ശക്തമാണ്. പ്രാദേശിക സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളും സമൂഹസഹകരണങ്ങളും ഉപയോഗിച്ച് വിദ്യാഭ്യാസ ഫണ്ടിംഗ് പുനർസംഘടിപ്പിക്കാം. പക്ഷേ അതിനായി രാഷ്ട്രീയ ധൈര്യവും ദീർഘദർശനവുമാണ് ആവശ്യം.
നമുക്ക് ചോദിക്കേണ്ടത് ഒരു സത്യസന്ധമായ ചോദ്യമാണ് — കേരളം തന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ നയം സംരക്ഷിക്കുമോ, അതോ പതിനാറ് നൂറ് കോടിക്ക് അത് വിറ്റുകൊടുക്കുമോ? ചരിത്രം ഇതിന്റെ ഉത്തരം ചോദിക്കും. വിദ്യാഭ്യാസം വെറും സ്കൂളുകളിലോ കോളേജുകളിലോ നടക്കുന്ന ഒരു പ്രവൃത്തിയല്ല; അത് ജനങ്ങളുടെ ഭാവിയെ രൂപപ്പെടുത്തുന്ന സാമൂഹിക യന്ത്രമാണ്. അതിനെ വിപണിയ്ക്കായി വിട്ടുകൊടുക്കുന്നത് ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ ആത്മഹത്യയാണ്
ഇതിന്റെ ദൂരവ്യാപക ഫലങ്ങൾ വിദ്യാഭ്യാസരംഗത്തിൻ്റെ രാഷ്ട്രീയ സ്വതന്ത്ര്യത്തെയും ആശയപരമായ ദിശയെയും ബാധിക്കും. കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ നിയന്ത്രിത പാഠ്യരീതികൾ സ്കൂളുകളിലേക്കു കടന്നുവരുമ്പോൾ, കേരളത്തിന്റെ പ്രാദേശിക വിദ്യാഭ്യാസ ദർശനം പിന്നോട്ട് പോകും. ചരിത്രപാഠങ്ങൾക്കും സാമൂഹ്യശാസ്ത്ര പാഠ്യങ്ങളിലുമുള്ള ഉള്ളടക്കങ്ങൾ കേന്ദ്രകാഴ്ചപ്പാടുകൾക്ക് അനുസരിച്ച് മാറാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. ഇതിനോടകം തന്നെ ഇന്ത്യയിലെ മറ്റ് സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ പാഠ്യപുസ്തകങ്ങളിൽ നിന്നു സാമൂഹ്യ വിമർശനാത്മക ഭാഗങ്ങൾ നീക്കം ചെയ്യപ്പെട്ടതിന്റെ ഉദാഹരണങ്ങൾ നമുക്ക് മുന്നിലുണ്ട്. അതുപോലെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ മതേതരത്വവും, ലിംഗസമത്വബോധവും, സാമൂഹിക നീതിബോധവും ഇതെല്ലാം അപ്രത്യക്ഷമാകാനുള്ള സാധ്യതയുണ്ട്.
കേരളം, തമിഴ്നാട്, പഞ്ചാബ് തുടങ്ങിയ സംസ്ഥാനങ്ങൾ NEP 2020-നെ എതിർത്തത് ഈ ഭീഷണികളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ടാണ്. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ കേന്ദ്ര ഫണ്ടിന്റെ പേരിൽ അതേ നയത്തിന്റെ ഭാഗമാകുന്നത് ഒരു矛ധിക്കയെന്നതിലും അധികം, ഒരു നയപരമായ വഴിമാറ്റമാണ്. സംസ്ഥാനത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക പ്രശ്നങ്ങൾ സത്യമാണ്. നികുതി വിഹിതം കുറയുകയും, കേന്ദ്ര സഹായങ്ങൾ തടയുകയും ചെയ്ത സാഹചര്യത്തിൽ സംസ്ഥാനത്തെ പൊതു സേവനങ്ങൾ തളർന്നിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ അതിനുള്ള പരിഹാരമായി നയസ്വാതന്ത്ര്യം കൈവിടുന്നത് ഭാവിയിൽ കൂടുതൽ വലിയ നഷ്ടങ്ങൾക്കാണ് വഴിവയ്ക്കുക.
കേരളത്തിലെ വിദ്യാഭ്യാസം ഒരു ചരിത്രസമരം തന്നെയാണ്. 1950കളിൽ പൊതു വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായി പിറന്ന പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ, 1980കളിലെ സാക്ഷരതാ പ്രസ്ഥാനം, 1990കളിലെ പൊതു വിദ്യാഭ്യാസ സംരക്ഷണ പ്രവർത്തനങ്ങൾ — എല്ലാം സമൂഹത്തിന്റെ പങ്കാളിത്തത്തിൽ നിന്നാണ് വളർന്നത്. ഈ പ്രസ്ഥാനം രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളുടെ മാത്രം കാര്യമല്ല, ജനങ്ങളുടെ സജീവ ബോധത്തിന്റെ ഫലമാണ്. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ ആ ബോധം മങ്ങിപ്പോകുകയാണ്. വിദ്യാർത്ഥി സംഘടനകളും അധ്യാപക യൂണിയനുകളും ഈ വിഷയത്തിൽ മൗനം പാലിക്കുന്നു എന്നത് ആശങ്കജനകമാണ്. വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം സംരക്ഷിക്കാനുള്ള ധൈര്യവും കൂട്ടായ്മയും ഇല്ലാതാകുന്നത്, വിപണി അധിഷ്ഠിത നയങ്ങൾക്ക് വാതിൽ തുറക്കുന്നു.
മറ്റൊരു പ്രശ്നം ഭാഷാസ്വാതന്ത്ര്യമാണ്. കേരളം മാതൃഭാഷയിൽ പഠനം ഉറപ്പാക്കുന്ന സംസ്ഥാനമാണ്. മലയാളം പഠനമാധ്യമമായുള്ള വിദ്യാഭ്യാസം കേരളത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക ആത്മാവിന്റെ ഭാഗമാണ്. പക്ഷേ NEP 2020 ന്റെ “ത്രീ ലാംഗ്വേജ് ഫോർമുല” വഴി ഹിന്ദി ഉൾപ്പെടെ കേന്ദ്രഭാരതീയ ഭാഷകൾക്ക് പ്രാധാന്യം ലഭിക്കുമ്പോൾ പ്രാദേശിക ഭാഷകൾ പിന്നോട്ട് പോകും. വിദ്യാഭ്യാസം ഭാഷയുടെ വഴിയാണ് വ്യക്തിയുടെ ചിന്തയും സമൂഹബോധവും രൂപപ്പെടുന്നത്. അതിനാൽ ഭാഷയെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നത്, സംസ്കാരത്തെയും തിരിച്ചറിവിനെയും തന്നെ തളയ്ക്കുന്നതാണ്.
കേരളം ഈ സാഹചര്യം നേരിടാൻ ഒരു വ്യത്യസ്തമായ മാർഗം കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട്. സംസ്ഥാനത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി പരിഹരിക്കാനായി കേന്ദ്ര ഫണ്ടുകൾ സ്വീകരിക്കേണ്ടി വന്നാലും, അതിനൊപ്പം നയസ്വാതന്ത്ര്യം നിലനിർത്താനുള്ള വ്യവസ്ഥകൾ ഉറപ്പാക്കണം. കേരളം മുൻകാലങ്ങളിൽ സർവശിക്ഷാ അഭിയാൻ പോലുള്ള പദ്ധതികളിൽ കേന്ദ്രസഹായം സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും സ്വന്തം പാഠ്യദിശ നിലനിർത്തിയിട്ടുണ്ട്. അതുപോലെ തന്നെ, “കേരള മോഡൽ ഓഫ് ഉൾക്കൊള്ളുന്ന വിദ്യാഭ്യാസം” എന്ന നിലയിൽ പുതുമയുള്ള സംവിധാനങ്ങൾ രൂപപ്പെടുത്താനാകും. അതിന് രാഷ്ട്രീയ ധൈര്യവും സാമൂഹിക പങ്കാളിത്തവും ആവശ്യമുണ്ട്.
കേരളത്തിലെ വിദ്യാഭ്യാസം എപ്പോഴും ഒരു സാമൂഹിക പ്രസ്ഥാനമായിരുന്നു. അത് വെറും പാഠശാലകളിലോ അധ്യാപനരീതികളിലോ ഒതുങ്ങുന്ന ഒന്നല്ല; അത് ജനാധിപത്യത്തിന്റെ അടിത്തറയാണ്. വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം തൊഴിൽ മാത്രമല്ല, സാമൂഹിക ബോധം വളർത്തലാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, ഫണ്ടിംഗ് എന്ന കാരണത്താൽ നയസ്വാതന്ത്ര്യം വിട്ടുകൊടുക്കുന്നത് ഈ മൂല്യങ്ങളെ തന്നെ വഞ്ചിക്കുന്നതായിത്തീരുന്നു.
കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസനയം ഇന്ത്യയെ ഒരു ഏകീകൃത “വിദ്യാഭ്യാസ വിപണിയായി” മാറ്റാനുള്ള ശ്രമമാണ്. അതിൽ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ വൈവിധ്യം ഇല്ലാതാകും. കേരളം അതിന്റെ തനതായ സമൂഹമനസ്സും വിദ്യാഭ്യാസബോധവുമുള്ള സംസ്ഥാനമാണ്. ഈ ബോധം നിലനിർത്തേണ്ടത് ഇന്നാണ് ഏറ്റവും ആവശ്യമായത്. പി.എം. ശ്രീ പദ്ധതി സ്വീകരിക്കുന്നത് വെറും ധനപരമായ നീക്കം മാത്രമല്ല; അത് ഒരു രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്താവനയാണ് കേരളം തന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ സ്വാതന്ത്ര്യം സംരക്ഷിക്കുമോ ഇല്ലയോ എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം പറയുന്ന.
ഒരു സംസ്ഥാനത്തിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസനയം അതിന്റെ ഭാവിയെ നിർണയിക്കുന്നു. പണമില്ലാത്തതിനാൽ നയമാറ്റം അനിവാര്യമാകുന്നത് സമൂഹത്തിന്റെ പ്രതിരോധശക്തിയുടെ കുറവാണ്. കേരളം ലോകത്തിനുമുന്പ് തെളിയിച്ചിരിക്കുന്നു, രാഷ്ട്രീയ ബോധമുള്ള ജനങ്ങൾ പണം കുറവായാലും വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ വിജയിക്കാമെന്ന്. ഇപ്പോൾ അതേ ജനതയെ പരീക്ഷിക്കുന്ന സമയമാണിത്. സമൂഹം വിദ്യാഭ്യാസത്തെ ഒരു വിപണി വസ്തുവായി കാണാനോ, അതിനെ ഒരു മനുഷ്യാവകാശമായി സംരക്ഷിക്കാനോ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവോ എന്നതാണ് ഇപ്പോഴത്തെ യഥാർത്ഥ ചോദ്യമാകുന്നത്.
കേരളം അതിന്റെ നയ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ വിറ്റുകൊടുക്കരുത്. 1600 കോടി രൂപയുടെ മൂല്യമൊന്നും അതിനൊപ്പം വരുന്ന രാഷ്ട്രീയ നഷ്ടത്തിന്റെ മുന്നിൽ വലുതല്ല. വിദ്യാഭ്യാസം ജനങ്ങളുടെ ആത്മാവാണ്; അതിനെ രക്ഷിക്കുക രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ കടമയാണ്. വിദ്യാർത്ഥികൾക്കും അധ്യാപകർക്കും സമൂഹത്തിനും ഈ യാഥാർത്ഥ്യം തിരിച്ചറിയേണ്ടതുണ്ട്. കാരണം ഒരു തലമുറയുടെ ബോധവും സ്വാതന്ത്ര്യവും പണത്തിനായി കൈമാറുമ്പോൾ, അടുത്ത തലമുറയ്ക്ക് അവശേഷിക്കുന്നത് വിദ്യാഭ്യാസമില്ലാത്ത വികസനമാണ്.
കേരളം വീണ്ടും പറയേണ്ടത് അതേ വാക്കുകളാണ് പണം ആവശ്യമുണ്ട്, പക്ഷേ സ്വാതന്ത്ര്യം വിറ്റുകൊടുക്കാനാവില്ല. വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ തനിമയും ആത്മാവും സംരക്ഷിക്കുക ജനങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്വമാണ്. കേരളത്തിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ ചരിത്രം അതിന് തെളിവാണ്; ഇനി അതിന്റെ ഭാവിയും അതിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാകരുത്.
Read more
വിദ്യാഭ്യാസം ജനങ്ങളുടെ അവകാശമാണ്, വിപണിയുടെ ഉൽപ്പന്നമല്ല. പണം കിട്ടാൻ നയസ്വാതന്ത്ര്യം വിറ്റുകൊടുക്കരുത്.
