കേരളത്തിലെ പ്രാദേശിക തല തെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ നൽകുന്ന സന്ദേശം ഒരു പാർട്ടിയുടെ നേട്ടമോ നഷ്ടമോ മാത്രമായി വായിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് രാഷ്ട്രീയമായി മാത്രമല്ല, ബൗദ്ധികമായും അന്ധതയാണ്. ഈ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലങ്ങൾ തുറന്നുകാട്ടുന്നത് കേരളസമൂഹം നേരിടുന്ന ഒരു ആഴത്തിലുള്ള സാമൂഹിക–സാംസ്കാരിക പ്രതിസന്ധിയെയാണ്. സംഘപരിവാര ഫാസിസ്റ്റ് ശക്തികളുടെ വളർച്ച ഇവിടെ ഒരു രാഷ്ട്രീയ അപകടമല്ല; അത് ഒരു സാമൂഹിക രോഗമാണ്. അതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ ബൂത്തുകളിൽ കാണാം; പക്ഷേ അതിന്റെ വേരുകൾ വീടിനകത്തും, കുടുംബബന്ധങ്ങളിലും, ആരാധനാലയങ്ങളിലും, ക്ലാസ് മുറികളിലും, യുവാക്കളുടെ മൊബൈൽ സ്ക്രീനുകളിലുമാണ്.
ഫാസിസം കേരളത്തിൽ കയറിവന്നത് അപ്രതീക്ഷിതമായല്ല. അതിന് വേണ്ട മണ്ണ് നാം തന്നെ പതുക്കെ ഒരുക്കിക്കൊടുത്തു. നവോത്ഥാനത്തിന്റെ ഭാഷ രാഷ്ട്രീയ മുദ്രാവാക്യമായി ചുരുങ്ങിയപ്പോൾ, അതിന്റെ ആത്മാവ് സാമൂഹിക ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് പിൻവാങ്ങി. വിദ്യാഭ്യാസം ബോധവൽക്കരണമായി നിലനിൽക്കാതെ തൊഴിൽ വിപണിയിലേക്കുള്ള പ്രവേശന ടിക്കറ്റായി മാറിയപ്പോൾ, വിമർശനചിന്ത അനാവശ്യമായതായി. രാഷ്ട്രീയം മൂല്യബോധത്തിന്റെ വേദിയായിരിക്കാതെ, അധികാരത്തിന്റെ മത്സരം മാത്രമായപ്പോൾ, “എല്ലാവരും ഒരുപോലെയാണ്” എന്ന അപകടകരമായ പൊതുബോധം ശക്തമായി. ഈ ശൂന്യതയിലാണ് ഫാസിസം കയറിവന്നത്.
കേരളം ഫാസിസത്തിന് എതിരായ സ്വാഭാവിക പ്രതിരോധമുണ്ടെന്ന ആത്മതൃപ്തിയാണ് ഏറ്റവും വലിയ വഞ്ചന. ചരിത്രം വ്യക്തമാക്കുന്നത്, ഫാസിസം വളരുന്നത് അജ്ഞതയിൽ മാത്രമല്ല; അത് വളരുന്നത് അപമാനബോധത്തിലും ഭീതിയിലും സാമൂഹിക അനിശ്ചിതത്വത്തിലും രാഷ്ട്രീയ നിരാശയിലുമാണ്. ഈ നാല് ഘടകങ്ങളും ഇന്ന് കേരളസമൂഹത്തിൽ ശക്തമാണ്. തൊഴിൽസ്ഥിരത തകർന്ന യുവതലമുറ, സാമൂഹിക ഉയർച്ചയുടെ പാതകൾ അടഞ്ഞുപോയ മധ്യവർഗ്ഗം, അധികാരം നഷ്ടപ്പെടുമോ എന്ന ഭീതിയിൽ കുരുങ്ങിയ പുരുഷാധിപത്യം, തിരിച്ചറിവ് രാഷ്ട്രീയമായി കച്ചവടമാക്കുന്ന മതസ്ഥാപനങ്ങൾ ഇവയെല്ലാം ചേർന്നാണ് ഇന്നത്തെ കേരളം.
ഈ തകർച്ചയുടെ ഏറ്റവും സജീവ വേദി യുവതലമുറയാണ്. യുവതലമുറയെ “വഴിതെറ്റിയവർ” എന്ന് കുറ്റപ്പെടുത്തി ഒഴിഞ്ഞുമാറുന്നത് എളുപ്പമാണ്; പക്ഷേ അത് രാഷ്ട്രീയ കപടതയാണ്. ഈ യുവതലമുറ വളർന്നത് പ്രത്യാശയില്ലാത്ത സാമൂഹിക സാഹചര്യങ്ങളിലാണ്. വിദ്യാഭ്യാസം പൂർത്തിയാക്കിയാൽ ജീവിതം മുന്നേറും എന്ന വിശ്വാസം തകർന്നു. തൊഴിൽ ഉറപ്പില്ല, സാമൂഹിക സുരക്ഷയില്ല, കുടിയേറ്റം മാത്രമൊരു രക്ഷാമാർഗ്ഗമായി ചിത്രീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ഈ അവസ്ഥയിൽ ജനാധിപത്യ രാഷ്ട്രീയം നൽകുന്നത് ദീർഘവും സങ്കീർണ്ണവുമായ വിശദീകരണങ്ങളാണ്; ഫാസിസം നൽകുന്നത് ലളിതമായ ഉത്തരങ്ങളാണ്.
ഈ യുവതലമുറയുടെ രാഷ്ട്രീയ ബോധം രൂപപ്പെടുന്നത് സോഷ്യൽ മീഡിയയിലാണ്. അവിടെ ചിന്തിക്കാൻ സമയം ഇല്ല; പ്രതികരിക്കാനാണ് പ്രാധാന്യം. അവിടെ വസ്തുതകൾ പ്രസക്തമല്ല; വികാരങ്ങളാണ് കറൻസി. അവിടെ വിദ്വേഷം ഒരു രാഷ്ട്രീയ നിലപാടല്ല; അത് ഒരു പ്രകടനമാണ്. ഈ സംസ്കാരത്തിൽ “ശക്തനായ നേതാവ്”, “ശത്രുവിനെ തകർക്കുന്ന രാഷ്ട്രം”, “ചോദ്യം ചെയ്യലില്ലാത്ത ക്രമം” എന്നിവ സ്വാഭാവികമായി ആകർഷകമാകുന്നു. ഫാസിസ്റ്റ് ഭാഷ യുവാക്കൾക്ക് അപരിചിതമല്ല; അത് അവരുടെ ദൈനംദിന ഭാഷയുമായി ചേർന്നിരിക്കുന്നു.
ഇതിലേക്ക് മതസ്ഥാപനങ്ങൾ ശക്തമായി ഇടപെടുന്നു. കേരളത്തിലെ മതസ്ഥാപനങ്ങൾ എല്ലാം തുറന്ന ഫാസിസ്റ്റ് രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ഏജന്റുകളാണെന്ന് പറയുന്നത് ലളിതവൽക്കരണമായിരിക്കും. പക്ഷേ അവ സൃഷ്ടിക്കുന്ന മാനസിക ഘടന ഫാസിസത്തിന് അത്യന്തം അനുകൂലമാണ്. മതം വ്യക്തിയുടെ ആത്മീയ അന്വേഷണമായിരുന്നിടത്ത്, ഇന്ന് അത് കൂട്ട തിരിച്ചറിവിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ആയുധമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. “നമ്മൾ” എന്ന വാക്ക് നിരന്തരം ആവർത്തിക്കപ്പെടുമ്പോൾ, “അവർ” സ്വാഭാവികമായി രൂപപ്പെടുന്നു. ഈ വിഭജനം ഒരിക്കൽ മനസ്സിൽ കയറിക്കഴിഞ്ഞാൽ, രാഷ്ട്രീയ ധ്രുവീകരണം എളുപ്പമാണ്.
മതസ്ഥാപനങ്ങളുടെ ഏറ്റവും അപകടകരമായ പങ്ക് തുറന്ന വർഗീയ പ്രസംഗങ്ങളല്ല; മറിച്ച് അനുസരണത്തെ നൈതികമാക്കുന്ന ഭാഷയാണ്. ചോദ്യം ചെയ്യൽ അഹങ്കാരമായി, വിമർശനം പാപമായി, അധികാരത്തിന് കീഴടങ്ങൽ ധാർമ്മികതയായി ചിത്രീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ദൈവത്തോട് കീഴടങ്ങാൻ പരിശീലിപ്പിക്കപ്പെട്ട മനസ്സുകൾക്ക്, പിന്നീട് രാഷ്ട്രീയ അധികാരത്തിന് മുന്നിൽ തലകുനിയാൻ അധിക ബുദ്ധിമുട്ടില്ല. ഫാസിസം ആദ്യം ആവശ്യപ്പെടുന്നത് വിശ്വാസമല്ല; അനുസരണമാണ്. മതസ്ഥാപനങ്ങൾ അത് നൈതികമായി പരിശീലിപ്പിക്കുന്നു.
ഇവിടെ പുരുഷാധിപത്യം അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയ മുഖം ധരിക്കുന്നു. ഫാസിസം ഒരു പുരുഷാധിപത്യ സിദ്ധാന്തമാണ്. ശക്തി, നിയന്ത്രണം, ശിക്ഷ, ശാസനം ഈ മൂല്യങ്ങൾ എല്ലാം പുരുഷാധിപത്യത്തിന്റെ പഴയ ആയുധങ്ങളാണ്. കേരളത്തിൽ സ്ത്രീകൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിലും തൊഴിൽ രംഗത്തും മുന്നേറിയിട്ടുണ്ടെന്ന വസ്തുത, പുരുഷാധിപത്യം ദുർബലമായെന്ന തെളിവല്ല. മറിച്ച്, അധികാരം നഷ്ടപ്പെടുമോ എന്ന ഭീതിയിൽ പുരുഷാധിപത്യം കൂടുതൽ അക്രമാസക്തമാകുന്ന ഘട്ടമാണ് ഇപ്പോൾ.
സ്ത്രീകളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം, ലൈംഗികതയെക്കുറിച്ചുള്ള തുറന്ന സംഭാഷണങ്ങൾ, ലിംഗവ്യത്യാസങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ ഇവയെല്ലാം പുരുഷാധിപത്യത്തിന് ഭീഷണിയാണ്. ഈ ഭീഷണിക്ക് രാഷ്ട്രീയ മറുപടിയാണ് ഫാസിസം. “സ്ത്രീകളെ സംരക്ഷിക്കണം” എന്ന പേരിൽ അവരെ നിയന്ത്രിക്കുക, “കുടുംബമാനം” എന്ന പേരിൽ അവരുടെ ശരീരം കയ്യേറുക, “സംസ്കാരം” എന്ന വാക്കുപയോഗിച്ച് സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ അടിച്ചമർത്തുക ഇതെല്ലാം ഫാസിസ്റ്റ് പുരുഷാധിപത്യത്തിന്റെ പ്രവർത്തനരീതികളാണ്.
ഈ എല്ലാ മൂല്യങ്ങളും ആദ്യമായി പരിശീലിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത് കുടുംബത്തിനകത്താണ്. കേരളത്തിലെ കുടുംബങ്ങൾ ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ആദ്യ പാഠശാലകളായിരുന്നില്ല; അവ അധികാരത്തിന്റെ ആദ്യ പരിശീലനകേന്ദ്രങ്ങളായിരുന്നു. അച്ഛന്റെ വാക്ക് നിയമം, മൂപ്പന്റെ അഭിപ്രായം അന്തിമം, സ്ത്രീകളുടെ ആഗ്രഹങ്ങൾ അനാവശ്യങ്ങൾ ഈ മൂല്യങ്ങൾ തലമുറകളായി പകർന്നു കിട്ടിയതാണ്. കുട്ടികൾ വളരുന്നത് അനുസരണത്തിലാണ്; വിയോജിപ്പ്അവിടെ ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു. ഇങ്ങനെയുള്ള കുടുംബങ്ങളിൽ വളരുന്നവർക്ക്, രാഷ്ട്രം ഒരു “വലിയ കുടുംബം” ആണെന്ന ഫാസിസ്റ്റ് ഉപമ വളരെ സ്വാഭാവികമായി തോന്നുന്നു.
കുടുംബത്തിനകത്ത് ചോദ്യങ്ങളില്ലെങ്കിൽ, സമൂഹത്തിൽ ചോദ്യങ്ങളുണ്ടാകില്ല. വീട്ടിൽ വിമർശനം അനാദരമാകുമ്പോൾ, രാഷ്ട്രീയ വിമർശനം ദേശദ്രോഹമാകുന്നത് അത്ഭുതമല്ല. ഈ ബന്ധം തിരിച്ചറിയാതെ ഫാസിസത്തെ രാഷ്ട്രീയ വേദികളിൽ മാത്രം നേരിടാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് ശൂന്യാഭ്യാസമാണ്.
ഇവിടെ ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ പരാജയം തുറന്നുപറയാതെ വഴിയില്ല. ഫാസിസത്തെ ഏറ്റവും ശക്തമായി സിദ്ധാന്തപരമായി എതിർത്ത ശക്തിയാണ് ഇടതുപക്ഷം. പക്ഷേ അതിന്റെ സാമൂഹിക ഇടപെടലുകൾ ദുർബലമായി. അവർ രാഷ്ട്രീയം ഭരണവും നയവും മാത്രമായി ചുരുക്കി. യുവതലമുറയുടെ ഭാഷയും ആശങ്കകളും മനസ്സിലാക്കാൻ അവർ പരാജയപ്പെട്ടു. മതസ്ഥാപനങ്ങളുടെ നൈതിക അധികാരത്തെ സാംസ്കാരികമായി വെല്ലുവിളിക്കാൻ അവർ മടിച്ചു. കുടുംബത്തിനകത്തെ പുരുഷാധിപത്യം ഒരു രാഷ്ട്രീയ പ്രശ്നമാണെന്ന് തുറന്നു പറയാൻ പോലും അവർ പലപ്പോഴും തയ്യാറായില്ല.
കോൺഗ്രസിന്റെ സ്ഥിതി ഇതിലും ഗുരുതരമാണ്. സംഘവിരുദ്ധ നിലപാടുകൾ പ്രസ്താവനകളിൽ ഒതുങ്ങി. സാമൂഹിക തലത്തിൽ വർഗീയവൽക്കരണത്തെ നേരിടാൻ അവർക്ക് വ്യക്തമായ സാംസ്കാരിക രാഷ്ട്രീയമില്ല. വോട്ടുകൾ ബിജെപിയിലേക്ക് ഒഴുകുമ്പോൾ, അത് “താൽക്കാലിക പ്രതികരണം” എന്ന പേരിൽ ന്യായീകരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് ആത്മവഞ്ചനയാണ്. ഫാസിസത്തിനെതിരെ നിലപാട് പ്രഖ്യാപിക്കുന്നത് മാത്രം മതിയാകില്ല; അത് ജീവിതത്തിൽ പ്രകടമാക്കണം.
ഇടതും കോൺഗ്രസും തമ്മിലുള്ള ചെളിവാരിയെറിവ് ഫാസിസത്തിന് ഏറ്റവും വലിയ സഹായമാണ്. “എല്ലാവരും ഒരുപോലെയാണ്” എന്ന പൊതുബോധം ശക്തമാകുമ്പോൾ, ഫാസിസം “വ്യത്യസ്തമായ ശക്തി” എന്ന മുഖം ധരിച്ച് കടന്നുവരുന്നു. ചെളിയിൽ വിരിയുന്നത് താമരകളായിരിക്കും എന്ന മുന്നറിയിപ്പ് ഇവിടെ ഉപമയല്ല; രാഷ്ട്രീയ യാഥാർഥ്യമാണ്.
ഇനി ചോദിക്കേണ്ടത് ഒരൊറ്റ ചോദ്യമാണ്: ഫാസിസത്തിനെതിരെ ജനങ്ങളെ ഐക്യപ്പെടുത്തി അണിനിരത്താൻ കഴിയുന്ന രാഷ്ട്രീയം എങ്ങനെയാണ് രൂപപ്പെടുത്തുക? അതിന് തിരഞ്ഞെടുപ്പ് സഖ്യങ്ങൾ മാത്രം മതിയാകില്ല. അത് ഒരു ദീർഘകാല സാംസ്കാരിക പുനർനിർമാണമാണ്. dissent നെ കുടുംബത്തിനകത്ത് നിന്ന് പുനഃസ്ഥാപിക്കണം. പുരുഷാധിപത്യത്തെ സ്വകാര്യ പ്രശ്നമല്ല, രാഷ്ട്രീയ പ്രശ്നമായി പ്രഖ്യാപിക്കണം. മതത്തിന്റെ നൈതിക അധികാരത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള ബൗദ്ധിക ധൈര്യം വളർത്തണം. യുവതലമുറയോട് അവരുടെ ഭാഷയിൽ, പക്ഷേ ഫാസിസ്റ്റ് ഭാഷയിൽ അല്ല, സംസാരിക്കണം.
ഇത് അസൗകര്യകരമായ പോരാട്ടമാണ്. ഇത് പലപ്പോഴും ഒറ്റപ്പെടലുണ്ടാക്കും. പക്ഷേ ഈ പോരാട്ടം ഒഴിവാക്കിയാൽ, നാം ഫാസിസത്തെ തോൽപ്പിക്കില്ല. നാം അതിനൊപ്പം ജീവിക്കാൻ പഠിച്ച ഒരു സമൂഹമായി മാറും. അത് കേരളത്തിന്റെ നവോത്ഥാന ചരിത്രത്തിന്റെ മാത്രമല്ല, ജനാധിപത്യത്തിന്റെ തന്നെ അവസാന അധ്യായമായിരിക്കും.
Read more
