*കുട്ടികൾ കണക്കുകളല്ല.
അവർ ഒരു രാഷ്ട്രത്തിന്റെ നൈതിക ഓഡിറ്റാണ്*
ഇന്ത്യയിൽ “അഞ്ച് ലക്ഷം കുട്ടികൾ കാണാതായി” എന്ന വാചകം ഇന്ന് ഒരു സാമൂഹിക സത്യത്തിന്റെ വിവരണം അല്ല; അത് ഒരു രാഷ്ട്രീയ ശബ്ദായുധം മാത്രമാണ്. ഈ വാചകം ഉച്ചരിക്കുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന ഞെട്ടലും ഭീതിയും തന്നെയാണ് അതിന്റെ ഏക ഉപയോഗമൂല്യം. അതിന് ശേഷം മൗനം. ആ സംഖ്യയുടെ പിന്നിലെ ജീവിതങ്ങൾ, അവയുടെ പതുക്കെയുള്ള തകർച്ചകൾ, അവരെ ക്രമേണ അദൃശ്യമാക്കുന്ന ഭരണകൂട–സാമൂഹിക ഘടനകൾ — ഇതൊന്നും ആ വാചകത്തിനൊപ്പം വരാറില്ല. കണക്കുകൾ മനുഷ്യരെ ബോധവൽക്കരിക്കേണ്ടതായിരുന്നു; ഇന്ത്യയിൽ അവ മനുഷ്യരെ麻痺പ്പെടുത്തുകയാണ്. ഒടുവിൽ കാണാതാകുന്നത് കുട്ടികളല്ല; അവരെ സംരക്ഷിക്കേണ്ട ഒരു രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്.
പാർലമെന്റ് രേഖകൾ സൂക്ഷ്മമായി വായിക്കുന്നവർക്ക് ഒരു കാര്യം അസ്വസ്ഥമാക്കുന്ന വിധത്തിൽ വ്യക്തമാണ്: ‘missing children’ എന്നത് കുട്ടികളുടെ യാഥാർത്ഥ്യത്തെ വിശദീകരിക്കുന്ന പദമല്ല; അത് ഭരണകൂടത്തിന്റെ സൗകര്യമാണ്. പാർലമെന്റിൽ ഉന്നയിക്കപ്പെടുന്ന ചോദ്യങ്ങൾക്കും ലഭിക്കുന്ന മറുപടികൾക്കും ഒരേ സ്വഭാവമാണ്. അവ കുട്ടികളെ കേസ് നമ്പറുകളാക്കി മാറ്റുന്നു. ഒരു കുട്ടി വീട്ടിൽ നിന്ന് മാറിപ്പോയാൽ, മറ്റൊരാൾ അവനെ നഗരത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയാൽ, അവൾ ഭിക്ഷാടന ശൃംഖലയിലേക്കോ മനുഷ്യക്കടത്തിലേക്കോ തള്ളപ്പെട്ടാൽ — എല്ലാം ഒരേ കാറ്റഗറിയിൽ അടയാളപ്പെടുത്തപ്പെടുന്നു. കുട്ടിയുടെ ജീവിതപാത എവിടെ തകർന്നു, കുടുംബം എവിടെ പിളർന്നു, സംസ്ഥാനം എവിടെ കൈവിട്ടു എന്ന ചോദ്യങ്ങൾ രേഖകളിൽ ഇല്ല. അവിടെ ചോദിക്കുന്നത് ഒരേയൊരു കാര്യം മാത്രമാണ്: കേസ് എവിടെ അടയ്ക്കാം? ഇതാണ് ആദ്യത്തെ, അടിസ്ഥാനപരമായ ക്രൂരത — മനുഷ്യജീവിതത്തെ ഭരണപരമായി ചുരുക്കുന്ന ക്രൂരത.
ഈ ക്രൂരതയെ ദേശീയതലത്തിൽ ഭീതിയായി മാറ്റുന്നതാണ് കണക്കുകളുടെ രാഷ്ട്രീയം. പല വർഷങ്ങളിലായി, പല സംസ്ഥാനങ്ങളിലായി, വ്യത്യസ്ത സാമൂഹിക പശ്ചാത്തലങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള കേസുകൾ കൂട്ടിച്ചേർത്ത് ഒരു ഭീമസംഖ്യ ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നു. ആ സംഖ്യ ഒരു നിമിഷത്തെ ഞെട്ടൽ സൃഷ്ടിക്കും; പക്ഷേ ഒരു കുട്ടിയുടെയും ജീവിതം മാറ്റില്ല. കാരണം സംഖ്യകൾക്ക് കരുണയില്ല, ഉത്തരവാദിത്തം ഇല്ല, തുടർച്ചയില്ല. അവയ്ക്ക് ചരിത്രമില്ല, ഭാവിയില്ല. അവ ഭരണകൂടത്തിന് ഒരു സൗകര്യം നൽകുന്നു: “നാം കണക്കുകൾ പറഞ്ഞു, അതോടെ ജോലി തീർന്നു.” കുട്ടിയുടെ ജീവിതം അവിടെ അവസാനിക്കുന്നു; ഫയൽ മാത്രം തുടരുന്നു.
ഇതിന്റെ ഏറ്റവും നഗ്നമായ യാഥാർത്ഥ്യം പാർലമെന്റിൽ തന്നെ അംഗീകരിച്ച കണക്കുകളിലാണ്. 2016 വരെ മാത്രം ഒരു ലക്ഷത്തിലധികം കുട്ടികൾ ഇന്ത്യയിൽ കാണാതായി; അതേ വർഷം അവസാനിക്കുമ്പോൾ പകുതിയോളം കുട്ടികൾ കണ്ടെത്തപ്പെടാതെ തുടരുകയായിരുന്നു. ലളിതമായി പറഞ്ഞാൽ, ദിവസം 174 കുട്ടികൾ, പത്ത് കുട്ടികളിൽ അഞ്ചുപേർ തിരിച്ചുവരാത്ത അവസ്ഥ. ഇത് ഒരു ഭരണപര പരാജയം മാത്രമല്ല; ഇത് ഒരു ദേശീയ പരാജയമാണ്. ഒരു കുട്ടി കാണാതാകുന്നത് വ്യക്തിഗത ദുരന്തമായി കാണുന്നിടത്തോളം കാലം ഈ സംഖ്യ തുടർച്ചയായി ഉയരും. യാഥാർത്ഥ്യം ഇതാണ്: കുട്ടികൾ കാണാതാകുന്നത് വ്യക്തിഗത സംഭവങ്ങളാൽ അല്ല; ഘടനാപരമായ അക്രമങ്ങളാലാണ്.
ഈ പാൻ–ഇന്ത്യൻ കഥയുടെ അടിത്തറയിൽ വികസനത്തിന്റെ നുണ കിടക്കുന്നു. നഗരവൽക്കരണം, വ്യാവസായിക വളർച്ച, ഇൻഫ്രാസ്ട്രക്ചർ — ഇവയെല്ലാം ദേശീയ അഭിമാനത്തിന്റെ ചിഹ്നങ്ങളായി അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോൾ, അവയുടെ മറുവശത്ത് കുട്ടികൾ മനുഷ്യവ്യാപാരത്തിന്റെ ചരക്കുകളായി മാറുന്നു. റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനുകളും ബസ് ടെർമിനലുകളും നിർമ്മാണ സൈറ്റുകളും — ഇവ കുട്ടികൾക്കുള്ള ‘അവസരങ്ങളുടെ വാതിലുകൾ’ അല്ല; അദൃശ്യതയിലേക്കുള്ള കവാടങ്ങളാണ്. ഒരു കുട്ടി ബിഹാറിലെ ഗ്രാമത്തിൽ നിന്ന് ഡൽഹിയിലേക്കോ മഹാരാഷ്ട്രയിലേക്കോ എത്തുമ്പോൾ, അത് പാർലമെന്റ് രേഖയിൽ ഒരു ‘inter-state missing case’ മാത്രമാണ്. യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ അത് സംരക്ഷണ വല പൂർണ്ണമായി തകർന്നതിന്റെ തെളിവാണ്. ഒരു രാഷ്ട്രം സ്വന്തം വികസനപാതയിൽ തന്നെ കുട്ടികളെ നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നുവെന്ന തെളിവ്.
മണിപ്പൂരിലെ മലനിരകളിൽ നിന്നുള്ള ജൂലി എന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ കഥ ഈ യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ മനുഷ്യരൂപമാണ്. വിദേശത്ത് ജോലി ലഭിച്ചുവെന്ന വാഗ്ദാനം അവളെയും മറ്റ് പെൺകുട്ടികളെയും മനുഷ്യക്കടത്തിന്റെ പാതയിലേക്കാണ് നയിച്ചത് — മ്യാൻമാറിലേക്കും അവിടെ നിന്ന് സിംഗപ്പൂരിലേക്കുമുള്ള യാത്രയിൽ അവരുടെ തിരിച്ചറിയൽ രേഖകൾ വ്യാജമാക്കി, ലക്ഷ്യസ്ഥാനം പോലും അറിയാതെ. യാങ്ഗോണിൽ നിന്ന് വീട്ടിലേക്ക് വിളിക്കാൻ കഴിഞ്ഞ ഒരൊറ്റ നിമിഷമാണ് അവളെ രക്ഷിച്ചത്. ആ വിളി ലഭിച്ചില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ, അവൾ മറ്റൊരു ‘untraced case’ ആയി പട്ടികയിൽ മാത്രം ശേഷിക്കുമായിരുന്നു. ഈ രക്ഷാപ്രവർത്തനം ഒരു അപവാദമായിരുന്നു, നിയമമല്ല. കാരണം, രാജ്യത്തുടനീളം കാണാതാകുന്ന കുട്ടികളിൽ പകുതിയിലധികം പേരെ ഒരിക്കലും തിരികെ കണ്ടെത്താനാകുന്നില്ല.
മനുഷ്യക്കടത്ത് ഇവിടെ ഒരു അപവാദമല്ല; അത് സംഘടിതവും സ്ഥിരവുമായ ദേശീയ വ്യവസായമാണ്. തൊഴിലില്ലായ്മയും ദാരിദ്ര്യവും കുടുംബ തകർച്ചയും ചേർന്ന് സൃഷ്ടിക്കുന്ന ശൂന്യതയിലാണ് ഈ വ്യവസായം വളരുന്നത്. കുട്ടികൾക്കെതിരായ കുറ്റകൃത്യങ്ങളിൽ ഏറ്റവും വലിയ പങ്ക് അപഹരണ–കടത്തൽ കേസുകൾക്കാണ്; ഇരകളിൽ ഭൂരിഭാഗവും പെൺകുട്ടികൾ. ഇത് യാദൃശ്ചികതയല്ല. ഇത് ഒരു വിപണിയാണ് — കുറഞ്ഞ അപകടസാധ്യതയുള്ള, ഉയർന്ന ലാഭമുള്ള ഒരു വിപണി. പാർലമെന്റ് രേഖകൾ ഇതിനെ പരോക്ഷമായി മാത്രമാണ് സ്പർശിക്കുന്നത്. കാരണം തുറന്ന കണക്കുകൾ നൽകുന്നത് ഭരണകൂടത്തെ തന്നെ പ്രതിക്കൂട്ടിലാക്കും. അത് കുട്ടികളെ സംരക്ഷിക്കാൻ പരാജയപ്പെട്ട ഒരു സംവിധാനത്തിന്റെ തുറന്ന കുറ്റസമ്മതം ആയിരിക്കും.
ഭിക്ഷാടനം ഇതിലും കഠിനമായ യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. തെരുവുകളിൽ കുട്ടികളെ നാം കാണുന്നു; അതുകൊണ്ട് അവരെ ‘കാണാതായവർ’ എന്ന് പോലും വിളിക്കാറില്ല. പക്ഷേ ഇതാണ് ഏറ്റവും വലിയ സാമൂഹിക വഞ്ചന. തെരുവിൽ ജീവിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടി പൗരത്വത്തിൽ നിന്ന് തന്നെ പുറത്താക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അവൻ രേഖകളിൽ ജീവിച്ചിരിക്കാം; പക്ഷേ സംരക്ഷണത്തിന്റെ ലോകത്ത് അവൻ മരിച്ചവനാണ്. പാർലമെന്റ് രേഖകൾ ഇവരെ എണ്ണുന്നില്ല, കാരണം അവർ ‘missing’ അല്ല. ഇതാണ് കണക്കുകളുടെ ഏറ്റവും അപകടകരമായ പരിമിതി: കാണപ്പെടുന്ന ദുരന്തങ്ങളെ പോലും അദൃശ്യമാക്കാനുള്ള കഴിവ്.
അവയവ മാഫിയയുടെ കാര്യത്തിൽ പാർലമെന്റ് രേഖകൾ അതീവ നിശ്ശബ്ദമാണ്. ഈ നിശ്ശബ്ദത തന്നെ ഒരു അപകട സൂചനയാണ്. ദാരിദ്ര്യവും ആരോഗ്യ അടിയന്തരാവസ്ഥകളും ചേരുന്നിടത്ത്, കുട്ടികളുടെ ശരീരം തന്നെ ഒരു വിപണി ആകുന്നു. ഇത് അപൂർവ സംഭവങ്ങളല്ല; രേഖപ്പെടുത്താൻ പോലും കഴിയാത്തത്ര ആഴത്തിലുള്ള അക്രമശൃംഖലയാണ്. ഇവിടെ ‘കാണാതാകൽ’ ഒരു വ്യക്തിഗത ദുരന്തമല്ല; സംസ്ഥാനത്തിന്റെ നൈതിക പരാജയമാണ്. ഒരു കുട്ടി അപ്രത്യക്ഷമാകുമ്പോൾ, അവന്റെ ശരീരം പോലും സംരക്ഷിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു സമൂഹമാണ് അവിടെ നിലകൊള്ളുന്നത്.
ഈ എല്ലാറ്റിന്റെയും മദ്ധ്യത്തിൽ കുടുംബ തകർച്ച ഉണ്ട് — എന്നാൽ പാർലമെന്റ് രേഖകളിൽ അതിന് സ്ഥാനം ഇല്ല. തൊഴിലിലെ സുരക്ഷയില്ലായ്മ, ദീർഘകാല കുടിയേറ്റം, ലഹരി, ഗാർഹിക പീഡനം, മാനസികാരോഗ്യ പിന്തുണയുടെ അഭാവം — ഇവയെ ‘സോഷ്യൽ ഇഷ്യൂസ്’ എന്ന തലക്കെട്ടിൽ ഒതുക്കുമ്പോൾ, കുട്ടികളുടെ ജീവിതത്തിൽ അവ അടിത്തറ പിളർത്തുന്ന ഭൂകമ്പങ്ങളായി മാറുന്നു. കുടുംബം തകരുമ്പോൾ, കുട്ടി ആദ്യം നഷ്ടപ്പെടുന്നത് സംരക്ഷണമാണ്; പിന്നെ വിദ്യാഭ്യാസം; ഒടുവിൽ കാണപ്പെടാനുള്ള അവകാശം തന്നെ.
ഇവിടെയാണ് ഏറ്റവും കഠിനമായ വിമർശനം ഉന്നയിക്കേണ്ടത്. പാർലമെന്റും ഭരണകൂടവും ചേർന്ന് കണക്കുകൾ അവതരിപ്പിക്കുന്നു; മാധ്യമങ്ങൾ അവയെ സെൻസേഷനാക്കി മാറ്റുന്നു; സമൂഹം നിമിഷനേരം ഞെട്ടുന്നു; പിന്നെ അടുത്ത വാർത്തയിലേക്ക് നീങ്ങുന്നു. ഈ ചക്രത്തിൽ ഉത്തരവാദിത്തം എവിടെയും വേരൂന്നുന്നില്ല. ‘എത്ര കുട്ടികൾ?’ എന്ന ചോദ്യം മാത്രം നിലനിൽക്കുന്നു; ‘എന്തുകൊണ്ട്?’ എന്ന ചോദ്യം ക്രമാതീതമായി മായുന്നു. കണക്കുകൾ ഭീതിയുടെ ആയുധമാകുന്നു, നീതിയുടെ ഉപകരണമാകുന്നില്ല.
ഇത് വെറും ഭരണകൂട പരാജയമല്ല; സാമൂഹിക കൂട്ടുപങ്കാളിത്തമുള്ള കുറ്റമാണ്. തെരുവിലെ കുട്ടിയെ കാണുമ്പോൾ നമ്മൾ കണ്ണ് തിരിക്കുമ്പോൾ, ഭിക്ഷാടനം ‘സാധാരണ കാഴ്ച’യാകുമ്പോൾ, കുടിയേറ്റ തൊഴിലാളികളുടെ കുട്ടികൾ ‘അനിവാര്യ ബലി’യായി അംഗീകരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ — നാം എല്ലാവരും ഈ അദൃശ്യവൽക്കരണത്തിന്റെ ഭാഗമാകുന്നു. പാർലമെന്റ് രേഖകൾ നമ്മുടെ ഔദ്യോഗിക ഓർമ്മകളാണ്; പക്ഷേ സമൂഹത്തിന്റെ അനൗദ്യോഗിക ഓർമ്മ കരുണ നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു സംസ്കാരത്തിന്റെ രേഖയാകുന്നു.
അവസാനം സത്യം വളരെ ലളിതവും ക്രൂരവുമാണ്.
Read more
കുട്ടികൾ കാണാതാകുന്നില്ല.
കാണാതെ പോകുന്നത് ഒരു രാഷ്ട്രത്തിന്റെ മനസ്സാക്ഷിയാണ്.
കുട്ടികളെ എണ്ണാൻ ഇന്ത്യക്ക് കഴിയും.
പക്ഷേ അവരെ സംരക്ഷിക്കാൻ ഇന്ത്യ തയ്യാറാകുന്നില്ലെങ്കിൽ,
ഓരോ ‘missing child’ കേസും
ഒരു ദേശീയ കുറ്റസമ്മതം ആയിരിക്കും.
ചരിത്രം ഒരിക്കൽ ചോദിക്കും:
കാണാതായത് കുട്ടികളോ?
അതോ മനുഷ്യനായി നിലകൊള്ളാനുള്ള നമ്മുടെ ശേഷിയോ?
