വാഷിംഗ്ടൺ പോസ്റ്റിന്റെ വെളിപ്പെടുത്തൽ പൊതു പണത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ നിയന്ത്രണത്തെപ്പറ്റിയുള്ള വലിയ ചോദ്യം ഉയർത്തുന്നു
2025 ഒക്ടോബർ 24-ന് അമേരിക്കൻ പത്രമായ വാഷിംഗ്ടൺ പോസ്റ്റ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു അന്വേഷണറിപ്പോർട്ട് ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രീയത്തെയും സാമ്പത്തിക രംഗത്തെയും ഒരുപോലെ നടുക്കിയിരുന്നു. റിപ്പോർട്ടിന്റെ മജ്ജ എളുപ്പത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ ഇതായിരുന്നു — മോദി സർക്കാർ സ്വന്തം നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള പൊതു ഫണ്ടുകൾ, പ്രത്യേകിച്ച് എൽഐസിയുടെ നിക്ഷേപങ്ങൾ, ഗൗതം അദാനിയുടെ വ്യവസായ ഗ്രൂപ്പിനെ രക്ഷിക്കാനായി തിരിച്ചുവിട്ടുവെന്നത്. അതിനായി ഏകദേശം 3.9 ബില്യൺ ഡോളർ, അതായത് മുപ്പത്തി മൂന്നായിരം കോടി രൂപയ്ക്ക് മുകളിലുള്ള തുക എൽഐസിയും മറ്റ് സർക്കാർ ഏജൻസികളും ചേർന്ന് വിനിയോഗിച്ചുവെന്ന് ആ റിപ്പോർട്ട് രേഖകൾ സഹിതം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. ഈ വെളിപ്പെടുത്തൽ വന്നതോടെ ഇന്ത്യയിലെ പ്രതിപക്ഷം പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. പാർലമെന്റിനകത്തും പുറത്തും “പൊതു പണത്തിന്റെ ദുരുപയോഗം”, “മോദാനി കൂട്ടുകെട്ട്”, “ജനവിശ്വാസത്തിന്റെ വഞ്ചന” എന്നൊക്കെ മുദ്രാവാക്യങ്ങൾ മുഴങ്ങി.
റിപ്പോർട്ടിൽ പറഞ്ഞത് അനുസരിച്ച്, 2025 മെയ് മാസത്തിൽ ഇന്ത്യൻ സാമ്പത്തിക സേവന വകുപ്പും ധനമന്ത്രാലയവും നീതി ആയോഗും എൽഐസിയും ചേർന്ന് അദാനി ഗ്രൂപ്പിന്റെ ബോണ്ടുകളും ഓഹരികളും പൊതുപണം ഉപയോഗിച്ച് വാങ്ങാനുള്ള പദ്ധതി ആസൂത്രണം ചെയ്തു. അതിൽ പ്രധാന പങ്കാളിയായി എൽഐസി 585 മില്യൺ ഡോളറിന്റെ അദാനി പോർട്ട്സ് ബോണ്ടുകൾ വാങ്ങിയതായും രേഖകൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു. വിദേശബാങ്കുകൾ ഹിൻഡൻബർഗ് റിസർച്ച് റിപ്പോർട്ടിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ അദാനിയ്ക്ക് റീഫൈനാൻസിങ് നൽകാൻ വിസമ്മതിച്ചപ്പോൾ, സർക്കാർ സ്വന്തം ആഭ്യന്തര ഫണ്ടുകളെ വിനിയോഗിച്ച് അദാനിയെ രക്ഷിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചുവെന്നാണ് വാഷിംഗ്ടൺ പോസ്റ്റിന്റെ അവകാശവാദം.
ഹിൻഡൻബർഗ് റിപ്പോർട്ട് അദാനി ഗ്രൂപ്പിന്റെ സാമ്പത്തിക പ്രതാപത്തെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ആക്കി മാറ്റിയിരുന്നു. വ്യാപകമായ ഓഹരി കൃത്രിമത്വം, ഷെൽ കമ്പനികളിലൂടെ പണം പമ്പിങ്, കടപ്പാട് മറച്ചുവയ്ക്കൽ — ഇവയെല്ലാം ആ റിപ്പോർട്ട് തുറന്നുകാട്ടിയപ്പോൾ അദാനിയുടെ വിപണിമൂല്യം വെറും രണ്ട് ആഴ്ചയ്ക്കുള്ളിൽ പത്ത് ലക്ഷം കോടിയോളം തകർന്നു വീണു. അദാനി ഗ്രൂപ്പിന്റെ ഓഹരികൾ തകർന്നതോടെ വിദേശ നിക്ഷേപകർ പിൻമാറി, അന്താരാഷ്ട്ര ബാങ്കുകൾ കടം പുതുക്കാനോ പുതിയ നിക്ഷേപം നടത്താനോ തയാറായില്ല. ഈ സാഹചര്യത്തിലാണ് മോദി ഭരണകൂടം നിശ്ശബ്ദമായി ഒരു രക്ഷാപദ്ധതി ആവിഷ്കരിച്ചതായി റിപ്പോർട്ട് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.
ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ പൊതുനിക്ഷേപ സ്ഥാപനം ആയ എൽഐസി, മുപ്പതുകോടിയിലധികം പോളിസി ഉടമകളുടെ ചെറുതായ സ്വപ്നങ്ങളുടെയും പ്രതീക്ഷകളുടെയും അടിത്തറയിലാണ് നിലകൊള്ളുന്നത്. ആ സമ്പാദ്യം സർക്കാർ അനുകൂലമായ ഒരു സ്വകാര്യ ഗ്രൂപ്പിനെ രക്ഷിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നത് സാമ്പത്തിക നയത്തിന്റെ വിഷയം മാത്രമല്ല; അത് ഭരണഘടനാ ഉത്തരവാദിത്വത്തെയും സുതാര്യതയെയും സംബന്ധിക്കുന്ന അടിയന്തരചോദ്യം കൂടിയാണ്. പൊതു പണം ഒരു രാഷ്ട്രീയ കൂട്ടാളിക്ക് വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കുന്നത് ‘ക്രോണി ക്യാപിറ്റലിസം’ എന്ന പേരിൽ തിരിച്ചറിയുന്ന പുതിയ സാമ്പത്തിക രോഗലക്ഷണത്തിന്റെ ഇന്ത്യൻ ഉദാഹരണമാണ് ഈ സംഭവം.
പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടികൾ ഇതിനെ “മോദാനി തട്ടിപ്പ്” എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചു. കോൺഗ്രസ് നേതാവ് ജയറാം രമേഷ് ആരോപിച്ചു — അദാനിക്കുവേണ്ടി 30 കോടി എൽഐസി പോളിസി ഉടമകളുടെ സമ്പാദ്യം ദുരുപയോഗം ചെയ്യപ്പെട്ടു. എൽഐസിയുടെ പണമൊഴുക്കിലൂടെ ഒരു സ്വകാര്യ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ കടം തീർക്കാനുള്ള സർക്കാർ ശ്രമമാണിതെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. കോൺഗ്രസ് അധ്യക്ഷൻ മല്ലികാർജുൻ ഖാർഗെ ചോദിച്ചു, എൽഐസി പ്രീമിയം അടയ്ക്കാൻ ചില്ലിക്കാശ് കൂട്ടുന്ന മധ്യവർഗ്ഗത്തിന്റെ പണം അദാനിക്കായി വിനിയോഗിക്കുന്നത് ഏത് നീതിയാണെന്ന്. തൃണമൂൽ എം.പി മഹുവ മൈത്ര ചോദിച്ചു, നികുതിദായകരുടെ 30,000 കോടി രൂപ അദാനിയുടെ പിഗ്ഗിബാങ്ക് നിറയ്ക്കാൻ ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ ദേശസ്നേഹികളും മാധ്യമങ്ങളും നിശബ്ദരായതെന്തുകൊണ്ടാണ് എന്ന്. ഇവ പ്രതിപക്ഷ പ്രസ്താവനകളായിട്ടെങ്കിലും അവയിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നതോർക്കേണ്ടത് ജനങ്ങളുടെ നിക്ഷേപസ്ഥാപനങ്ങളിലെ വിശ്വാസത്തിന്റെ ചിതറലാണ്.
എൽഐസി മറുവശത്ത് അതിനെ പൂർണ്ണമായും നിരസിച്ചു. എല്ലാ നിക്ഷേപങ്ങളും ബോർഡ് അംഗീകൃത നയങ്ങൾ പ്രകാരവും സമഗ്രമായ പരിശോധനയ്ക്ക് ശേഷവുമാണ് നടക്കുന്നത് എന്നും ധനമന്ത്രാലയമോ DFS-ഓ ഇടപെട്ടിട്ടില്ലെന്നും അവരുടേതായ പത്രക്കുറിപ്പിൽ വ്യക്തമാക്കി. എന്നാൽ പൊതുജനങ്ങൾക്കിടയിൽ സംശയം നീങ്ങിയില്ല. സർക്കാർ ഉടമസ്ഥതയിലുള്ള ഒരു സ്ഥാപനം എത്രത്തോളം സ്വതന്ത്രമായി പ്രവർത്തിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന ചോദ്യത്തിന് അവർക്കും വ്യക്തമായ മറുപടി നൽകാനായില്ല.
ഈ സംഭവവികാസം ഭരണകൂടവും കോർപ്പറേറ്റുകളും തമ്മിലുള്ള പുതിയ ബന്ധത്തിന്റെ ലക്ഷണമാണ്. ‘ക്രോണി ക്യാപിറ്റലിസം’ എന്ന വാക്ക് ഇന്ത്യയിൽ അന്യമായ ഒന്നല്ല, പക്ഷേ പൊതു സ്ഥാപനങ്ങൾ അതിൽ പങ്കാളികളാകുമ്പോൾ അത് ജനാധിപത്യത്തിന്റെ തറവാടിന്മേൽ കയറിയ ഇരുമ്പ് ചവിട്ടാണ്. ഭരണഘടനയിലെ അനുച്ഛേദം 38 സംസ്ഥാനത്തിന്റെ നയങ്ങൾ സാമൂഹ്യനീതിയും സാമ്പത്തികസമത്വവും ലക്ഷ്യമാക്കണമെന്ന് വ്യക്തമാക്കുമ്പോൾ, പൊതു പണം സമത്വം സൃഷ്ടിക്കാതെ അധികാരപരമായ കൂട്ടാളിത്തത്തെ പോറ്റാൻ ഉപയോഗിക്കുന്നത് അതിന്റെ പ്രതിപക്ഷമായാണ് കാണപ്പെടുന്നത്.
അമേരിക്കയിലും യൂറോപ്പിലും വലിയ കോർപ്പറേറ്റുകളെ രക്ഷിക്കാൻ സർക്കാർ ഇടപെടലുകൾ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അവയെല്ലാം പാർലമെന്ററി മേൽനോട്ടത്തോടും നിയമപരമായ അംഗീകാരത്തോടും കൂടിയവയാണ്. ഇന്ത്യയിൽ പൊതു ഫണ്ടുകൾ ഒരു വ്യക്തിയുടെ രാഷ്ട്രീയ ബന്ധം മൂലം വിനിയോഗിക്കപ്പെടുന്നത് അതിനോടൊട്ടും സാദൃശ്യമില്ലാത്തതാണ്. അത് ജനാധിപത്യ മൂല്യങ്ങളുടെ അകത്തളങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വിശ്വാസഹത്യയാണ്.
എൽഐസി പോളിസി ഉടമകളിൽ ഭൂരിഭാഗവും താഴ്ന്ന വരുമാനക്കാരാണ്. അവരുടെ മാസശമ്പളത്തിൽനിന്നുള്ള ചെറുതായ നിക്ഷേപങ്ങൾ ചേർന്നതാണ് ആ സ്ഥാപനത്തിന്റെ ആസ്തി. ആ പണം ഭരണകൂടം തൻറെ പ്രിയപ്പെട്ട വ്യവസായിക്കായി വിനിയോഗിക്കുമ്പോൾ അത് സാമ്പത്തിക അനീതിയിലുപരി ഒരു രാഷ്ട്രീയ അക്രമവുമാണ്. ജനങ്ങളുടെ നിക്ഷേപം ജനങ്ങൾക്കായിരിക്കണം, എന്നാൽ അത് കൂട്ടാളികളുടെയും ചങ്ങാതികളുടെയും രക്ഷാപദ്ധതിയാകുമ്പോൾ ഭരണത്തിന്റെ ധാർമ്മികത തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നു.
അദാനി രക്ഷാപദ്ധതി അതിനാൽ വെറും സാമ്പത്തിക സംഭവം മാത്രമല്ല; അത് ഇന്ത്യയിലെ ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ആരോഗ്യം പരിശോധിക്കുന്ന ഒരു ദർപ്പണമാണ്. മോദി ഭരണകൂടം പൊതുസ്ഥാപനങ്ങളെ “രാജ്യത്തിന്റെ നിക്ഷേപങ്ങൾ” എന്നതിലുപരി “ഭരണകൂടത്തിന്റെ ഉപകരണങ്ങൾ” ആയി മാറ്റുമ്പോൾ, അത് ജനങ്ങളുടെ ശബ്ദം നിശ്ശബ്ദമാക്കുന്ന സാമ്പത്തിക-രാഷ്ട്രീയ രീതി രൂപപ്പെടുന്നു. ജനങ്ങൾക്കുവേണ്ടി സ്ഥാപിതമായ എൽഐസി ഇന്ന് ജനങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നതോ സർക്കാരിനെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നതോ എന്നത് വ്യക്തമല്ലാതായി.
Read more
വാഷിംഗ്ടൺ പോസ്റ്റിന്റെ വെളിപ്പെടുത്തൽ അതിനാൽ വെറും വാർത്തയല്ല, അത് ഒരു ജനാധിപത്യ പരീക്ഷണമാണ് പൊതുപണത്തിന്റെ നീതിയിലേക്കും ഭരണഘടനാ ഉത്തരവാദിത്വത്തിലേക്കും സുതാര്യതയിലേക്കും നോക്കുന്ന കണ്ണാടി. ഈ സംഭവത്തിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിയുന്ന പ്രാഥമിക ചോദ്യമത്രെ അത്രയും ലളിതം: പൊതുപണം ഇപ്പോഴും പൊതുജനത്തിന്റേതാണോ, അതോ അധികാരത്തിന്റേതായി മാറിയതോ?
