ലോകമെമ്പാടും സ്ത്രീകൾ നേരിടുന്ന പീഡനം ഇന്നും മനുഷ്യാവകാശ ലംഘനങ്ങളിൽ ഏറ്റവും വ്യാപകവും നിശ്ശബ്ദവുമായ ദുരന്തങ്ങളിലൊന്നാണ്. ഓരോ മൂന്നു സ്ത്രീകളിലൊരാൾ തങ്ങളുടെ ഏറ്റവും അടുത്ത പങ്കാളികളിൽ നിന്നോ , കുടുംബത്തിൽ നിന്നോ സമൂഹത്തിൽ നിന്നോ ശാരീരികവും ലൈംഗികവുമായ അതിക്രമങ്ങൾ അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന ലോകാരോഗ്യ സംഘടനയുടെ കണക്ക്, ആധുനിക ലോകത്തിന്റെ പുരോഗതിയുടെ മുഴുവൻ അവകാശവാദങ്ങളെയും നിശ്ശബ്ദമായി ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു.
നവംബർ 25, സ്ത്രീകളുടെ മേൽ നടക്കുന്ന അതിക്രമത്തെ അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ള അന്താരാഷ്ട്ര ദിനമായി ലോകം ആചരിക്കുന്നത്, ഈ നീണ്ട മനുഷ്യാവകാശ ചരിത്രത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് 1981 മുതൽ വനിതാ അവകാശ പ്രവർത്തകർ ഈ ദിനത്തെ ലിംഗാധിഷ്ഠിത പീഡനത്തിനെതിരെയുള്ള ദിനമായി ആചരിച്ചു വരികയും, ഡൊമിനിക്കൻ റിപ്പബ്ലിക്കിലെ ക്രൂരാധിപതിയായ ട്രൂജില്ലോയുടെ ഭരണത്തിൽ 1960-ൽ കൊലചെയ്യപ്പെട്ട മിറബാൽ സഹോദരിമാരുടെ ധീരതയെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
1993-ൽ ഐക്യരാഷ്ട്രസഭ പാസാക്കിയ 48/104 പ്രമേയം സ്ത്രീകളുടെ മേൽ പീഡനം അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ള മാനദണ്ഡങ്ങൾ പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോൾ മാത്രമാണ് ഈ ദൈനംദിന യാഥാർത്ഥ്യത്തിന് ആഗോള തലത്തിൽ ഒരു നിയമപരമായ അംഗീകാരം ലഭിച്ചത്; അതിനുശേഷം 2000-ലെ 54/134 പ്രമേയം നവംബർ 25 നെ ഔദ്യോഗിക ദിനമായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. എന്നാൽ പ്രഖ്യാപനങ്ങളും പ്രമേയങ്ങളും മാറിയിട്ടും സ്ത്രീകളുടെ ജീവിതത്തിലേക്കുള്ള മാറ്റം അത്രമാത്രം ഉണ്ടായില്ല.
ലോകത്തെ രാജ്യങ്ങളിൽ രണ്ടിൽ മൂന്നുഭാഗം മാത്രം ആഭ്യന്തര പീഡനത്തെ നിയമവിരുദ്ധമാക്കിയിട്ടുള്ളപ്പോൾ, 37 രാജ്യങ്ങൾ വിവാഹിതരായോ തുടർന്ന് വിവാഹിതരാകുന്നവരോ നടത്തുന്ന ബലാൽസംഗത്തെ ഇപ്പോഴും കുറ്റകരമെന്നു തോന്നുന്നില്ല, 49 രാജ്യങ്ങൾക്ക് ഇപ്പോഴും വ്യക്തമായ ആഭ്യന്തരപീഡനനിയമങ്ങൾ ഇല്ല. ഇതാണ് സ്ത്രീകളുടെ ജീവിതത്തിൽ നിയമത്തിന്റെ സാന്നിധ്യം പലപ്പോഴും ഒരു സൈദ്ധാന്തിക ആശ്വാസമാകുന്നതിന് പിന്നിലെ വസ്തുത.
യുനൈറ്റിന്റെ 2008-ലെ ആഗോള ആഹ്വാനം ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ വലിയ ഒരു മുന്നേറ്റമായിരുന്നെങ്കിലും, പീഡനത്തിന്റെ വ്യാപ്തി അതിനേക്കാൾ വലുതാണ്. ലോകമെമ്പാടുമുള്ള കൗമാര പെൺകുട്ടികളിൽ നാലിൽ ഒരാൾ, പ്രത്യേകിച്ച് 15 മുതൽ 19 വയസ്സ് വരെയുള്ളവർ, അടുത്ത ബന്ധങ്ങളിലുള്ള പീഡനങ്ങൾക്ക് ഇരയാകുന്നത്, ബാല്യത്തെയും യൗവനത്തെയും തകർക്കുന്ന ഒരു സാമൂഹികരോഗത്തിന്റെ ലക്ഷണമാണ്. സ്ത്രീകളുടെ മേൽ പീഡനം ഒരിക്കലും ഒരു സ്വകാര്യ സംഭവമല്ല. അത് അവരുടെ ശാരീരിക, മാനസിക, ലൈംഗിക, സാമൂഹിക, പ്രജനനാരോഗ്യങ്ങളിലേക്കുള്ള ഇടപെടലുകളാണ്, അവരുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ നിന്ന് തൊഴിൽ അവസരങ്ങളിലേക്കുമുള്ള ജീവിതപാതയെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന ശക്തമായ ഒരു സാമൂഹിക ഉപകരണവുമാണ്.
ഈ പീഡനം പല രൂപങ്ങളിലാണ് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്.കുടുംബത്തിനുള്ളിലെ മർദനവും മനശ്ശാരീരിക ഉപദ്രവവും, വിവാഹത്തിലെ ബലാൽസംഗവും, സ്ത്രീഹത്യയും; തെരുവുകളിൽ നടക്കുന്ന ഉപദ്രവം മുതൽ സൈബർ ലോകത്തിലെ പിന്തുടരലുകൾ വരെ. മനുഷ്യക്കടത്ത് മുതൽ ലൈംഗിക അടിമത്തംവരെ; പെൺകുട്ടികളുടെ ജനനാവയവ ങ്ങളെ വിരൂപമാക്കുന്നത് മുതൽ ബാലവിവാഹം വരെ. ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയുടെ 1993ലെ പ്രഖ്യാപനത്തിൽ പറഞ്ഞതുപോലെ, സ്ത്രീകളുടെ മേൽ നടക്കുന്ന പീഡനം, വീട്ടിലോ പൊതുവേദിയിലോ നടക്കുന്ന ഏതൊരു ശാരീരിക, ലൈംഗിക, മാനസിക കഷ്ടങ്ങളും ഭീഷണികളും നിർബന്ധങ്ങളും സ്വാതന്ത്ര്യനിഷേധങ്ങളും ഉൾപ്പെടുന്ന ലിംഗാധിഷ്ഠിത അക്രമമാണ്. ഈ പീഡനം ഏറ്റവും ബാധിക്കുന്നത് സമുദായത്തിന്റെ ഏറ്റവും അറ്റത്തുള്ള സ്ത്രീകളെയാണ് പെൺകുട്ടികളും മുതിർന്ന സ്ത്രീകളും, അഭയാർഥികളും കുടിയേറ്റക്കാരും, ആദിവാസികളും ജാതിജനവിഭാഗങ്ങളും, HIV-പോസിറ്റീവ് സ്ത്രീകളും, വൈകല്യമുള്ളവരും, യുദ്ധവും ദുരന്തവും നേരിടുന്ന സമൂഹങ്ങളിലെ സ്ത്രീകളും. ഇവരുടെ ജീവിതങ്ങളിൽ പീഡനം തികച്ചും ഒരു വ്യക്തിപരമായ അനുഭവമല്ല.
അത് രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ സമത്വവികസന ലക്ഷ്യങ്ങൾക്കും സമാധാന നിർമാണത്തിനും മനുഷ്യാവകാശങ്ങൾക്കും വെല്ലുവിളിയായി മാറുന്ന ഒരു ഘടകമാണ്. ഈ പ്രശ്നത്തോട് പ്രതികരിക്കാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്വം എല്ലായിടത്തും നിലനിൽക്കുന്നു. വിശ്വസനീയവും ഏകീകൃതവുമായ ഡാറ്റയുടെ അഭാവം പല രാജ്യങ്ങൾക്കും ഫലപ്രദമായ ഇടപെടലുകൾ രൂപപ്പെടുത്താൻ പ്രയാസമാകുമ്പോൾ, WHO ആഗോള ഡാറ്റാബേസ് വഴി ഈ കുറവ് നികത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ആരോഗ്യ മേഖലയുടെ പങ്ക് അതിസൂക്ഷ്മമാണ് പീഡനമനുഭവിച്ച സ്ത്രീകൾക്ക് ആദരവോടെയും കൃത്യതയോടെയും പരിചരണം നൽകുന്നതിന് പരിശീലനം നേടിയ ആരോഗ്യപ്രവർത്തകരും അതിജീവന കേന്ദ്രിയ പ്രതികരണ സംവിധാനങ്ങളും വേണം. സംഘർഷമേഖലകളിലെ സ്ത്രീകളെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിലും ആരോഗ്യ അടിയന്തര പ്രതികരണ സംവിധാനങ്ങൾ രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിലും WHO മാണ് പ്രധാന അന്താരാഷ്ട്ര കൂട്ടാളികളിൽ ഒന്ന്.
എന്നാൽ ഇതെല്ലാം പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴും നാം തിരിച്ചറിയേണ്ട ഏറ്റവും വലിയ സത്യം, സ്ത്രീകളെതിരായ പീഡനം അവസാനിപ്പിക്കുന്നത് നിയമങ്ങളാലോ പ്രമേയങ്ങളാലോ മാത്രം സാധ്യമാകില്ല എന്നതാണ്. അത് സമൂഹത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിലേക്കുള്ള മാറ്റമാണ് ആവശ്യപ്പെടുന്നത് കുടുംബങ്ങളിലും പള്ളികളിലും സ്കൂളുകളിലും തെരുവുകളിലും, രാഷ്ട്രീയത്തിലും മാധ്യമങ്ങളിലും, ഏറ്റവും പ്രാഥമികമായ മനുഷ്യബന്ധങ്ങളിലും. സ്ത്രീകൾക്കുള്ള സുരക്ഷ ഒരു ആഘോഷ ദിനമോ ഒരു മുദ്രാവാക്യമോ അല്ല; അത് നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന്റെ ഓരോ മേഖലകളിലും നാം സ്വീകരിക്കേണ്ട നൈതിക നിലപാടാണ്. ഇന്നത്തെ ലോകത്ത് പീഡനത്തിനെതിരെ നിൽക്കുന്നത് ഒരു ഐക്യദാർഢ്യപ്രകടനമല്ല മനുഷ്യരാശിയോട് നാം പറഞ്ഞ മറക്കാനാവാത്ത ഒരു വാഗ്ദാനമാണ്.
സ്ത്രീകളുടെ സുരക്ഷിതത്വം ഉറപ്പാക്കുന്നത് നാളെക്കുള്ള ഒരു പ്രമാണമല്ല; അത് ഇപ്പോൾ, ഈ നിമിഷം, നമ്മുടെ ഇടപെടലാണ് നിർണ്ണയിക്കുന്നത്. സ്ത്രീകൾക്ക് സുരക്ഷിതമായി ജീവിക്കാനുള്ള ലോകം ഉണ്ടാക്കുന്നത് നമ്മുടെ കൂട്ടായ മനുഷ്യധർമ്മമാണ്. സ്ത്രീകളെതിരായ പീഡനത്തെ അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടത് വ്യക്തികളുടെ അല്ലെങ്കിൽ കുടുംബങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്തം മാത്രമല്ല, അത് രാഷ്ട്രീയ സംവിധാനത്തിന്റെയും സാമൂഹിക കൂട്ടായ്മകളുടെയും സഹജമായ കടമയാണ്. സ്ത്രീ സുരക്ഷ ഒരു ആചാരപരമായ വാഗ്ദാനമല്ല, മറിച്ച് ഭരണഘടനാ മൂല്യങ്ങൾക്കുള്ള രാജ്യത്തിന്റെ നിഷ്ഠയെ പരീക്ഷിക്കുന്ന യാഥാർത്ഥ്യമാണ്.
അതിനാൽ തന്നെ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളും ജനാധിപത്യ സ്ഥാപനങ്ങളും നിയമനിർമ്മാതാക്കളും പ്രചാരണങ്ങളുടെ ഭാഷയിൽ മാത്രമല്ല, അവരുടെ പ്രവൃത്തിപദ്ധതികളിലും ബജറ്റ് വകയിരുത്തലുകളിലും പൊലീസ്-ന്യായവ്യവസ്ഥാമാറ്റങ്ങളിലും ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കണം. കുറ്റവാളികൾക്ക് ശിക്ഷ ഉറപ്പാക്കുന്ന സംവിധാനങ്ങൾ സജീവമാവുകയും അതിജീവിത മാർക്ക് സഹായവും നീതിയും ലഭ്യമാക്കുന്ന സാമൂഹിക സംരക്ഷണ മാനദണ്ഡങ്ങൾ ശക്തിപ്പെടുകയും ചെയ്യേണ്ടത് വ്യക്തമായ രാഷ്ട്രീയ പ്രതിബദ്ധതയോടെയാണ് സാധ്യമാകുന്നത്. കൂടാതെ സമൂഹത്തിലെ പുരുഷന്മാർ, മത-സാംസ്കാരിക സ്ഥാപനങ്ങൾ, വിദ്യാഭ്യാസ മേഖല, മാധ്യമങ്ങൾ തുടങ്ങിയ ബഹുജന വേദികളും അവരുടെ സ്വാധീനശേഷി സ്ത്രീ വിരോധ മനോഭാവങ്ങൾ ഇല്ലാതാക്കുന്നതിനായി വിനിയോഗിക്കേണ്ടതുണ്ട്.
സ്ത്രീകളുടെ വാക്ക് കേൾക്കപ്പെടുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രത്തെ നിർമ്മിക്കുന്നത് രാഷ്ട്രീയ ഇച്ഛാശക്തിയും ജനങ്ങളുടെ കൂട്ടായ ബോധപരിവർത്തനവുമാണ് നിർണയിക്കുന്നത്; അതിനാൽ പീഡനരഹിതമായ ഭാവി എന്നത് ഒരു ഭരണവാഗ്ദാനം മാത്രമല്ല, ജനാധിപത്യമെന്ന ആശയത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന മാനദണ്ഡവുമാണ്.
സ്ത്രീകളെതിരായ പീഡനത്തെക്കുറിച്ച് സമൂഹം എങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നു, എങ്ങനെ സംസാരിക്കുന്നു, എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കുന്നു എന്നതിന്റെ ദിശ നിർണയിക്കുന്നതിൽ ഏറ്റവും വലിയ പങ്ക് വഹിക്കുന്നത് മാധ്യമങ്ങളാണ്.
അതിനാൽ മാധ്യമങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്തം വിവരങ്ങൾ കൈമാറുന്നതിൽ മാത്രമല്ല, പീഡനത്തെ സെൻസേഷണലൈസ് ചെയ്യാതിരിക്കുകയും അതിജീവിത മാരെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്ന സംഭാഷണങ്ങളെ നിശ്ശേഷം തള്ളി മാറ്റുകയും ചെയ്യുന്നതിലാണ്. വാർത്തകളിലും സിനിമയിലും വിനോദമാധ്യമങ്ങളിലും സ്ത്രീയെ അവഹേളിക്കുന്ന ഇമേജുകളും അതിജീവിതകളെ പഴി പറയുന്ന രീതികളും തുടരുമ്പോൾ, പീഡനം സാധാരണവൽക്കരിക്കുന്ന സംസ്കാരം കൂടുതൽ പ്രോത്സാഹനം ലഭിക്കുന്നു. അതിനാൽ തന്നെ മാധ്യമസ്ഥാപനങ്ങൾ കൃത്യമായ എഡിറ്റോറിയൽ പ്രമേയങ്ങളോടും സുതാര്യമായ നൈതിക കോഡുകളോടും അതിജീവന കേന്ദ്രീകൃത റിപ്പോർട്ടിംഗ് രീതികളോടും മുന്നോട്ട് വരേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്.
അന്വേഷണാത്മക മാധ്യമങ്ങൾ നിയമവ്യവസ്ഥയുടെ പരാജയങ്ങളും രാഷ്ട്രീയ മൗനങ്ങളും വെളിപ്പെടുത്തുമ്പോൾ മാത്രമേ സമൂഹം യഥാർത്ഥ ഉത്തരവാദികളോട് കഠിനമായ ചോദ്യം ചെയ്യലുകൾ നടത്താൻ ധൈര്യം കണ്ടെത്തുകയുള്ളു. സ്ത്രീകളുടെ ശബ്ദം കേൾക്കപ്പെടുന്ന, അവരുടെ അനുഭവങ്ങൾക്ക് മാന്യത നൽകുന്ന, പീഡകരുടെ അനാമത്വത്തെ മറികടന്ന് അതിജി വിതരുടെ സുരക്ഷയെയും നീതിയെയും മുൻനിർത്തുന്ന ഒരു മാധ്യമ സംസ്കാരം രൂപപ്പെടുമ്പോഴാണ്, ഒരു സമൂഹം ദീർഘകാല മാറ്റത്തിലേക്ക് സഞ്ചരിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നത്.
സ്ത്രീകൾക്കെതിരായ പീഡനം അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ള യഥാർത്ഥ പോരാട്ടം നിയമങ്ങളിലും നയങ്ങളിലും മാത്രം ഒതുങ്ങുന്ന ഒന്നല്ല; അത് നമ്മുടെ സംസ്കാരത്തിന്റെ, രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ, മാധ്യമങ്ങളുടെ, സമസ്ത സമൂഹത്തിന്റെ ആന്തരിക പുനർവിചാരണയാണ് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. ഓരോ സ്ത്രീയും ഭയമില്ലാതെ ജീവിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു ലോകം നിർമ്മിക്കുക എന്നത് ഒരു വികസന ലക്ഷ്യം അല്ല, മനുഷ്യരാശിയോടുള്ള അടിസ്ഥാനമായ കടമയാണ്. നാം ഓരോരുത്തരും പൗരന്മാരും നേതാക്കളും സ്ഥാപനങ്ങളും ഈ ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുത്താണ് മുന്നോട്ട് നീങ്ങേണ്ടത്, കാരണം സ്ത്രീകളുടെ സുരക്ഷ ഉറപ്പാക്കുന്ന ഒരു സമൂഹം മാത്രമാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ സ്വതന്ത്രവും ജനാധിപത്യപരവും മാനവികവുമായ സമൂഹമായി വളരുന്നത്.