വെനിസ്വലയുടെ ആകാശം ഇരുണ്ടിരിക്കുന്നു.
പട്ടിണിയും മരുന്നില്ലായ്മയും തളർന്ന ജനങ്ങൾ നീണ്ട ക്യൂകളിൽ കാത്തുനിൽക്കുമ്പോൾ, ലോകമാധ്യമങ്ങൾ മറ്റൊരു കഥ പറഞ്ഞു.
ഒക്ടോബർ 2025നോർവേയിലെ നൊബൽ സമിതി “സമാധാനത്തിനായുള്ള ധീര ശബ്ദം” എന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ച് ഒരു സ്ത്രീയുടെ പേര് ലോകത്തിന് മുന്നിൽ ഉയർത്തി:
മരിയ കൊറീന മച്ചാഡോ.
ജനാധിപത്യത്തിന്റെ പേരിൽ ഈ സ്ത്രീയെ ലോകം ആദരിക്കുന്നു; എന്നാൽ അവളുടെ പിന്നിൽ മുഴങ്ങുന്നത് മറ്റൊരു സംഗീതം സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ പഴയ താളം.
വെനിസ്വല: സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥയുടെ തകർച്ച
2025ലെ IOM റിപ്പോർട്ട് പറയുന്നത്: വെനിസ്വലയിൽ വീടുകളുടെ 89 ശതമാനത്തിന് മാസം തോറും അടിസ്ഥാന ഭക്ഷണം ഉറപ്പാക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല.
70 ശതമാനം ജനങ്ങൾക്ക് ശുദ്ധജലമില്ല, 28 ശതമാനം ഫാർമസികളിൽ അടിസ്ഥാന മരുന്നുകൾ ലഭ്യമല്ല.
HRW റിപ്പോർട്ട് അനുസരിച്ച്, നൂറുകണക്കിന് രാഷ്ട്രീയ തടവുകാർ അന്യായമായി കസ്റ്റഡിയിൽ.
ട്രാൻസ്പെരൻസി ഇന്റർനാഷണലിന്റെ 2024 കറപ്ഷൻ ഇൻഡക്സ് വെനിസ്വലയെ 180 രാജ്യങ്ങളിൽ 178-ാം സ്ഥാനത്താണ് നിർത്തുന്നത്.
ഇത് വെറും കണക്കുകളല്ല ആ രാജ്യത്തിന്റെ മനുഷ്യാവകാശ മാപ്പിൽ കുത്തിയ മുറിവുകളാണ്.
വെനിസ്വലയുടെ ഭരണകൂടം നിക്കോളാസ് മദൂറോയുടെ സോഷ്യലിസ്റ്റ് സർക്കാർ ഇപ്പോൾ സങ്കുചിതമായ അധികാരത്തിന്റെ ഇരുമ്പുമുറികളിൽ കുടുങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
പ്രതിപക്ഷ ശബ്ദങ്ങൾ അടിച്ചമർത്തപ്പെടുന്നു, മാധ്യമങ്ങൾ നിയന്ത്രണത്തിലാക്കപ്പെടുന്നു, ഭക്ഷണവും മരുന്നും ആയുധമാക്കപ്പെടുന്നു.
ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് മച്ചാഡോയുടെ പേരിൽ ലോകം “പ്രതിരോധം” കണ്ടത്.
എന്നാൽ അവൾ വെനിസ്വലയുടെ പൊതു വേദികളിൽ മാത്രം സംസാരിക്കുന്നില്ല അവളുടെ വാക്കുകൾ വാഷിങ്ടണിലും തെൽ അവീവിലും പ്രതിധ്വനിക്കുന്നു.
മച്ചാഡോയുടെ മുഖം: പ്രതിപക്ഷമോ പ്രോക്സിയോ?
- മച്ചാഡോയുടെ ജീവിതരേഖ സമാധാനത്തിന്റെതല്ല അതൊരു കണക്കുകൂട്ടിയ രാഷ്ട്രീയ ഗണിതം.
- Súmate എന്ന സംഘടനയിലൂടെ അവൾ രാഷ്ട്രീയ രംഗത്ത് പ്രവേശിച്ചു; അതിന്റെ ഫണ്ടിംഗ് ഉറവിടങ്ങൾ അമേരിക്കൻ ധനകാര്യ ശൃംഖലകളിൽ നിന്നാണ് വന്നതെന്നാരോപണം പലപ്പോഴും ഉന്നയിക്കപ്പെട്ടു.
- 2013ൽ ആരംഭിച്ച Vente Venezuela പാർട്ടിയിലൂടെ അവൾ സോഷ്യലിസത്തെ രാജ്യത്തിന്റെ “മൂല രോഗം” എന്നു വിളിച്ചു, വിപണിയെ അതിന്റെ “മരുന്ന്” എന്നു പ്രഖ്യാപിച്ചു.
- അവളുടെ പ്രഭാഷണങ്ങൾ സ്വതന്ത്ര വിപണി, സ്വകാര്യവൽക്കരണം, അമേരിക്കൻ മാതൃകയിലെ ജനാധിപത്യം എന്നിവയുടെ പാഠങ്ങളാണ് ജനങ്ങൾ പട്ടിണിയിലായിരിക്കുമ്പോഴും.
- അവൾ വെറും പ്രതിപക്ഷ നേതാവല്ല, അമേരിക്കയുടെ പ്രിയപ്പെട്ട പ്രതീകമാണ്.
- ട്രംപ് ഭരണകാലത്ത് അവളെ “വെനിസ്വലയുടെ പ്രതീക്ഷ” എന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് അമേരിക്കൻ ഡിപ്ലോമാറ്റുകൾ അവളെ വളർത്തിയെടുത്തു.
- ഇതിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിയായത് 2020ൽ, അവൾ ഇസ്രയേലിലെ നെതന്യാഹുവിന്റെ ലിക്കുഡ് പാർട്ടിയുമായി ഒപ്പുവെച്ച സഹകരണ കരാറായിരുന്നു.
- ആ കരാർ വെനിസ്വലയുടെ ഭാവി വിദേശനയത്തിന്റെ ദിശയെ നിശ്ചയിച്ചു ഗാസയിലെ കുട്ടികളുടെ ചിതാഭസ്മത്തിന് മീതെ ചവിട്ടി “സമാധാനം” വിൽക്കുന്ന ആഗോള കച്ചവടത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കി.
- മച്ചാഡോ ഇസ്രയേലിന്റെ യുദ്ധനീക്കങ്ങളെ തുറന്നുപിന്തുണച്ചു.
- അതേസമയം, അവളുടെ സ്വന്തം നാട്ടിൽ ലക്ഷക്കണക്കിന് കുട്ടികൾ പട്ടിണിയിലും ഔഷധ അഭാവത്തിലും ജീവിക്കുന്നു.
- ഇതാണ് ഈ നൊബലിന്റെ പരിഹാസം.
നോബേലും നാടകവേദിയും
നോർവേയിലെ സമിതിയുടെ പ്രസ്താവനയിൽ പറയുന്നുണ്ട്: “മച്ചാഡോ വെനിസ്വലയുടെ ജനാധിപത്യത്തിനായുള്ള പ്രതിരോധത്തിന്റെ പ്രതീകമാണ്.”
പക്ഷേ ഏതു ജനാധിപത്യം?
ജനങ്ങളുടെതോ, ജിയോപ്പൊളിറ്റിക്കൽ ശക്തികളുടേതോ?
നോബൽ സമിതിയുടെ വിധികൾക്കുപിന്നിൽ നിശ്ശബ്ദമായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന പാശ്ചാത്യ രാഷ്ട്രീയമനസ്സ് ഈ ചോദ്യത്തിന് മറുപടി പറയുന്നു
ഇത് മനുഷ്യാവകാശത്തിനുള്ള പുരസ്കാരം അല്ല, അധികാരത്തിന്റെ ശാസ്ത്രീയമായ അടയാളപ്പെടുത്തലാണ്.
മച്ചാഡോയുടെ മുഖം ഇന്നലെ മലാലയുടെ മൃദുതയും ആങ് സാൻ സൂകിയുടെ പ്രതീകത്വവും ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു, പക്ഷേ അവളുടെ വാക്കുകളിൽ അവരുടെ ആത്മാവില്ല.
അവളുടെ ശബ്ദം മനുഷ്യാവകാശത്തിനായി മുഴങ്ങുന്നില്ല; അത് അമേരിക്കൻ വിദേശനയത്തിന്റെ മൈക്രോഫോണിൽ റെക്കോർഡ് ചെയ്തതാണ്.
സമാധാന നൊബൽ എന്ന പേരിൽ വീണ്ടും ഒരു രാഷ്ട്രം കയ്യടക്കപ്പെടുകയാണ്.
വെനിസ്വലയുടെ നിശബ്ദ ജനങ്ങൾ
കാർകാസിലെ തെരുവുകളിൽ ഇപ്പോഴും നീണ്ട ക്യൂകൾ അരി, പാൽ, മരുന്ന്, വെള്ളം അതാണ് അവരുടെ സമാധാന പോരാട്ടം.
അവർക്കു നോബൽ സമ്മാനം കിട്ടിയിട്ടില്ല; അവർക്കില്ല പ്രസംഗ വേദിയും ക്യാമറകളും.
അവർക്ക് വേണമെന്നത് ഒരു ഉണങ്ങിയ ഭക്ഷണപ്പൊതി, ഒരു ശുദ്ധജല കുപ്പി, ഒരു തൊഴിൽ അവസരം അത്രമേൽ.
മച്ചാഡോയുടെ പുരസ്കാരത്തിന് അവർക്കുള്ള പ്രതികരണം ഒരൊറ്റ വാക്കിൽ പറഞ്ഞാൽ മതി: “അതിൽ ഞങ്ങൾക്കുള്ളത് എന്താണ്?”
സമാധാനത്തിന്റെ മുഖം, സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ ചിരി
മച്ചാഡോയുടെ മുഖത്ത് അമേരിക്കയുടെ ചിരിയാണ് മിന്നുന്നത്,
അവളുടെ പ്രസംഗങ്ങളിൽ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ താളം,
അവളുടെ പുരസ്കാരത്തിൽ ഇസ്രയേലിന്റെ നിഴൽ.
നൊബൽ അവളെ സമാധാനത്തിന്റെ പ്രതീകമാക്കി ഉയർത്തിയപ്പോൾ, ലോകം കാണാതാക്കിയത് വെനിസ്വലയുടെ പട്ടിണി ആയിരുന്നു.
ഗാസയിലെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ അസ്ഥികളിൽ നിന്നുള്ള ചിതാഭസ്മം ആ ചിരിയിൽ ചേർന്നിരിക്കുന്നു.
അതുകൊണ്ട് ഈ നോബൽ സമാധാന സമ്മാനം, സമാധാനത്തിനല്ല.
ഇത് രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ കൃത്രിമ കലാരൂപമാണ്
സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ നാടകവേദിയിൽ, “മനുഷ്യാവകാശം” എന്ന മുഖം ധരിച്ച മറ്റൊരു അഭിനയകഥ.
വെനിസ്വലയെ രക്ഷപ്പെടുത്തേണ്ടത് ഒരൊറ്റ സ്ത്രീയല്ല, ഒരു ജനതയുടെ സ്വരമാണ്.
അത് ക്യാമറയ്ക്ക് മുന്നിൽ പറയേണ്ടതല്ല, തെരുവിലേക്കിറങ്ങി വിളിക്കേണ്ടതാണ്.
മച്ചാഡോക്ക് നൊബൽ ലഭിച്ചു; പക്ഷേ വെനിസ്വലയ്ക്ക് ഇപ്പോഴും വെള്ളം ലഭിച്ചിട്ടില്ല.
അതാണ് യഥാർത്ഥ സമാധാനത്തിന്റെ വില.
മിനി മോഹൻ