കേരളത്തിലെ ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ രംഗം ഇന്ന് ഒരുതരം പ്രളയത്തിന് മുമ്പുള്ള നിശ്ശബ്ദതയിലാണ്. പുറംകാഴ്ചയ്ക്ക് എല്ലാം ശാന്തം. സർവകലാശാലകളുടെ ഹാളുകളും വകുപ്പുകളുടെ ഓഫീസുകളും പതിവുപോലെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു, ഉദ്യോഗസ്ഥരും വൈസ് ചാൻസലർമാരും യോഗങ്ങളിലും സമ്മേളനങ്ങളിലും പങ്കെടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു, മന്ത്രി മൈക്കിന് മുന്നിൽ ‘നോളജ് ഇക്കണോമി’, ‘ഗ്ലോബൽ സ്റ്റാൻഡേർഡ്’, ‘ക്വാളിറ്റി എഡ്യൂക്കേഷൻ’ എന്നീ വാക്കുകൾ ആവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ആ മിന്നും വാക്കുകളുടെ കീഴിൽ വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ ഒരു കുഴപ്പം, ഒരു അനിശ്ചിതത്വം, ഒരു ചോദ്യം വളരുകയാണ്: “നമ്മുടെ ഭാവി എവിടെയാണ്? നാലുവർഷ ബിരുദം നമ്മെ മഹത്തരത്തിലേക്കാണോ നയിക്കുന്നത്, അനിശ്ചിതത്വത്തിലേക്കോ?”
കേരളത്തിൽ രണ്ടുവർഷം മുമ്പ് നടപ്പാക്കിയ നാലുവർഷ ബിരുദ പദ്ധതി (FYUGP) ഇപ്പോൾ തന്റെ നിർണായക ഘട്ടത്തിലെത്തുകയാണ്. ഇന്ന് രണ്ടാം വർഷത്തിന്റെ നടുവിൽ പഠിക്കുന്ന ആയിരക്കണക്കിന് വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് അടുത്ത ജൂൺ വരുമ്പോൾ മൂന്നാംവർഷത്തിലേക്കു കടക്കണം. അത് അക്കാദമിക് ജീവിതത്തിലെ ഒരു സാധാരണ പുരോഗതി മാത്രമല്ല; ഭാവിയെ നിർണയിക്കുന്ന വഴിത്തിരിവാണ്. മൂന്നുവർഷം പൂർത്തിയാക്കി രണ്ടുവർഷം പി.ജിയിലേക്കോ, നാലുവർഷം പൂർത്തിയാക്കി ഒരുവർഷം പി.ജിയിലേക്കോ, നേരിട്ട് പി.എച്ച്.ഡി പ്രവേശനത്തിലേക്കോ പോകണോ എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം പറയേണ്ടത് അതേ വിദ്യാർത്ഥികളാണ്. പക്ഷേ പ്രശ്നം ഇവിടെ തന്നെയാണ്—ആ വഴികളിലൊന്നും വ്യക്തമായി തെളിഞ്ഞിട്ടില്ല. സർക്കാർ വഴികാട്ടുന്നില്ല, സർവകലാശാലകൾ പ്രതികരിക്കുന്നില്ല, വകുപ്പുകൾ തയ്യാറെടുക്കുന്നില്ല. വിദ്യാർത്ഥികൾ മാത്രം ആശങ്കകളുടെ നടുവിൽ പതറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ഇന്ത്യയിലെ മറ്റുസർവകലാശാലകളുടെ അനുഭവം നമ്മുക്ക് മുന്നറിയിപ്പാണ്. ഡൽഹി സർവകലാശാലയിലെ ഏറ്റവും മികച്ച കോളേജുകളിലും നാലാംവർഷം തെരഞ്ഞെടുത്തത് വെറും അറുപത് ശതമാനം വിദ്യാർത്ഥികൾ മാത്രമാണ്. അംബേദ്കർ സർവകലാശാലയിൽ അത് അമ്പത് ശതമാനമായി കൂടി താഴ്ന്നു. വിഷയത്തെ ആശ്രയിച്ചും പ്രവണത മാറുന്നു. ശാസ്ത്ര മേഖലയിൽ വിദ്യാർത്ഥികൾ കൂടുതൽ തുടരുമ്പോൾ, കലാ-സാമൂഹ്യശാസ്ത്ര മേഖലയിൽ മൂന്നാംവർഷത്തിനു ശേഷമുള്ള പിൻവാങ്ങൽ കൂടുതലാണ്. അതായത്, “നാലുവർഷ” എന്ന് വലിയോരു വാഗ്ദാനം പോലെ പ്രഖ്യാപിച്ച മോഡൽ, യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ വിദ്യാർത്ഥികൾ പകുതിയോളം വഴി മധ്യേ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന പദ്ധതിയായി മാറുകയാണ്.
കേരളം ഇതുവരെ പഠിക്കേണ്ട പാഠം പഠിച്ചിട്ടില്ല. സർവകലാശാലകൾ സ്വന്തം തീരുമാനങ്ങളെടുക്കാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥയിലാണ്. ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പ് വ്യക്തമായ മാർഗരേഖ പ്രഖ്യാപിക്കാതെ മൗനം പാലിക്കുന്നു. സർവകലാശാലകൾ സർക്കാരിന്റെ തീരുമാനത്തിനായി കാത്തിരിക്കുകയാണ്. സർക്കാർ തന്നെ “കോളീജിയം” പോലെ ഒരിടത്ത് മുദ്രാവാക്യങ്ങൾ ഉയർത്തി, “നോളജ് ഇക്കണോമി” എന്ന് വിളിച്ചു, ഭാവിയെ മഹത്തരമാക്കുന്നുവെന്ന തോന്നൽ വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് നൽകുകയാണ്. എന്നാൽ യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ, വഴികാട്ടിയില്ലാത്ത ഒരു കാട് മാത്രമാണ് തുറക്കുന്നത്.
“നോളജ് ഇക്കണോമി” എന്നത് നമ്മുടെ സർക്കാരിന്റെ ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട മുദ്രാവാക്യം തന്നെയാണ്. മന്ത്രിമാരുടെ പ്രസംഗങ്ങളിലും നയ രേഖകളിലും, വിദേശ സന്ദർശനങ്ങളിലും അത് ആവർത്തിക്കപ്പെടുന്നു. പക്ഷേ, അത് ഇപ്പോഴും ഒരു മുദ്രാവാക്യത്തിന് പുറമെ ഒന്നുമല്ല. വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ജീവിതത്തിൽ മാറ്റം വരുത്താനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പോ, സർവകലാശാലകൾക്ക് പിന്തുണ നൽകാനുള്ള കൃത്യമായ പരിപാടിയോ ഒന്നും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് ലഭിക്കേണ്ട ഉറപ്പ് — “നിങ്ങൾ മൂന്നുവർഷം കഴിഞ്ഞാൽ രണ്ടുവർഷം പി.ജി ലഭിക്കും, നാലുവർഷം കഴിഞ്ഞാൽ ഒരുവർഷം പി.ജി ലഭിക്കും, നേരിട്ട് പി.എച്ച്.ഡി ലഭിക്കും” എന്ന പ്രഖ്യാപനം പോലും ഇന്നുവരെ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.
ഈ മൗനം വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഭാവിയെ കളിയാക്കുന്നു. നോളജ് ഇക്കണോമി എന്ന വാക്ക് വലിയതായി തോന്നാം, പക്ഷേ അത് വിദ്യാർത്ഥികളെ വിദേശ സർവകലാശാലകളിലേക്കും സ്വകാര്യ സർവകലാശാലകളിലേക്കും ഒഴുക്കുന്ന ഒരു മുദ്രാവാക്യമായി മാത്രം നിലകൊള്ളുന്നു. കേരളത്തിൽ സ്വകാര്യ സർവകലാശാലാ ബില്ലിന് ഗവർണറുടെ ഒപ്പില്ലാത്തതിനാൽ കാര്യമായ പുരോഗതി ഉണ്ടായിട്ടില്ലെങ്കിലും, മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളും വിദേശ സ്ഥാപനങ്ങളും ഇതിനകം തന്നെ വിദ്യാർത്ഥികളെ വലിച്ചിഴക്കുകയാണ്. അതിന്റെ അടിസ്ഥാനം, നമ്മുടെ സ്വന്തം സർക്കാർ തന്നെയുള്ള മൗനവും അനിശ്ചിതത്വവുമാണ്.
പുതിയ സംവിധാനത്തിൽ, വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് മുന്നിൽ മൂന്ന് വഴികളാണ് തുറക്കുന്നത്. ഒന്നാമത്, മൂന്നു വർഷം പൂർത്തിയാക്കി പരമ്പരാഗതമായ രണ്ടുവർഷം പി.ജിയിലേക്ക് കടക്കുക. രണ്ടാമത്, നാലുവർഷം പൂർത്തിയാക്കി ഒരുവർഷം പി.ജിയിലേക്ക് പോകുക. മൂന്നാമത്, നാലുവർഷം പൂർത്തിയാക്കി നേരിട്ട് പി.എച്ച്.ഡി പ്രവേശനത്തിന് ശ്രമിക്കുക. കേൾക്കുമ്പോൾ അത് വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യവും സൗകര്യവുമുള്ള വഴികളാണെന്നു തോന്നും. എന്നാൽ യാഥാർത്ഥ്യം വ്യത്യസ്തമാണ്. ഒന്നിനും വ്യക്തമായ പാഠ്യപദ്ധതികൾ തയ്യാറായിട്ടില്ല, സർവകലാശാലകൾക്ക് അംഗീകാരം നേടാനുള്ള സമയം പോര, വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് തങ്ങളുടെ ഭാവിയെക്കുറിച്ച് ഉറപ്പായി തീരുമാനിക്കാനാകുന്നില്ല. അത് തന്നെയാണ് വിദ്യാർത്ഥികളുടെ അവകാശങ്ങളുടെ നിഷേധം.
പുതിയ പദ്ധതിയുടെ ഏറ്റവും വലിയ സാധ്യത, സ്പെഷ്യലൈസേഷന്റെ വൈവിധ്യമാണ്. ഒരുവർഷം മാത്രം ദൈർഘ്യമുള്ള പി.ജി വിദ്യാഭ്യാസം, പരമ്പരാഗതമായി ഒറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന കോഴ്സുകളെ വിഭജിച്ച് പുതിയ വഴികൾ തുറക്കാൻ അവസരം നൽകും. മാധ്യമ മേഖലയിലെ പി.ജി മുമ്പ് എം.എ. ജേർണലിസമോ പബ്ലിക് റിലേഷൻസോ മാത്രം ആയിരുന്നുവെങ്കിൽ, ഇനി അത് സിനിമ സ്റ്റഡീസ്, ഡിജിറ്റൽ സ്റ്റോറിയെല്ലിംഗ്, കോർപ്പറേറ്റ് കമ്യൂണിക്കേഷൻ, കണ്ടന്റ് ക്രിയേഷൻ ആൻഡ് ബ്രാൻഡിങ്, പോളിറ്റിക്കൽ കമ്യൂണിക്കേഷൻ, മീഡിയ റിസർച്ച് തുടങ്ങിയ വൈവിധ്യങ്ങളായി മാറാം. ശാസ്ത്ര മേഖലയിൽ ആർട്ടിഫിഷ്യൽ ഇന്റലിജൻസ്, ഡാറ്റാ സയൻസ്, സൈബർ സെക്യൂരിറ്റി, എൻവയോൺമെന്റൽ ടെക്നോളജി, ബയോടെക് ആപ്ലിക്കേഷൻസ് പോലുള്ള പ്രായോഗിക കോഴ്സുകൾ അവതരിപ്പിക്കാം. സോഷ്യൽ സയൻസ് മേഖലയിൽ ഡവലപ്മെന്റ് മാനേജ്മെന്റ്, പബ്ലിക് പോളിസി ആൻഡ് ഗവേണൻസ്, ഹെൽത്ത് കമ്യൂണിക്കേഷൻ, കമ്മ്യൂണിറ്റി എൻഗേജ്മെന്റ് എന്നിവയും തുറന്നുവരും. മാനേജ്മെന്റിൽ സ്റ്റാർട്ടപ്പ് ആൻഡ് ഇന്നവേഷൻ മാനേജ്മെന്റ്, ഹോസ്പിറ്റാലിറ്റി ആൻഡ് ടൂറിസം, സ്പോർട്സ് മാനേജ്മെന്റ്, കൾച്ചറൽ ഹെറിറ്റേജ് മാനേജ്മെന്റ് എന്നിവ വിദ്യാർത്ഥികളെ തൊഴിൽ വിപണിയുമായി നേരിട്ട് ബന്ധിപ്പിക്കും.
ഇത്തരം അപ്ലിക്കേഷൻ കോഴ്സുകൾ വിദ്യാർത്ഥികളെ തൊഴിൽ വിപണിയിലേക്ക് നേരിട്ട് പ്രവേശിപ്പിക്കുന്ന പാലം ആയിരിക്കും. സർവകലാശാലകൾക്ക് അത് വരുമാന മാർഗവുമാകും, വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് അത് കരിയർ സാധ്യതകളുടെ പുതിയ വഴികളുമാകും. എന്നാൽ, അതെല്ലാം സ്വപ്നങ്ങൾ മാത്രമായി തുടരുന്നുണ്ട്. കാരണം, സർവകലാശാലകൾക്ക് തയ്യാറെടുപ്പിനുള്ള സമയവും പിന്തുണയും ലഭിക്കുന്നില്ല. പാഠ്യപദ്ധതികൾ രൂപപ്പെടുത്താനും അംഗീകാരം നേടാനും ഇപ്പോൾ ആരംഭിച്ചാലും സമയക്കുറവ് മൂലം വൈകും. അതിനാൽ, പല സ്ഥാപനങ്ങളും പഴയ കോഴ്സുകൾ മാത്രം പിടിച്ചുകെട്ടി വിദ്യാർത്ഥികളെ ആകർഷിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന അവസ്ഥയിലാകും. വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് അതിന്റെ ഫലം: മികച്ച അവസരങ്ങൾ തേടി പുറത്തേക്കൊഴുകുക.
കേരളത്തിന് മുന്നിലെ ഏറ്റവും വലിയ ആശങ്ക Brain Drain തന്നെയാണ്. ഏറ്റവും കഴിവുള്ള വിദ്യാർത്ഥികൾ, മികച്ച പഠനത്തിനും തൊഴിൽ സാധ്യതകൾക്കും വേണ്ടി പുറത്തേക്കു പോകുന്നു. അതിനൊപ്പം, ഗ്രാമ-നഗര വ്യത്യാസം, ക്ലാസ്-ജെൻഡർ വ്യത്യാസം എന്നിവയും വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്തെ ഭാവിയെ നിർണയിക്കും. നഗരങ്ങളിലെ സമ്പന്ന കുടുംബങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് വിദേശത്തേക്കോ സ്വകാര്യ സർവകലാശാലകളിലേക്കോ പോകാനുള്ള വഴി തുറന്നുകിടക്കും. പക്ഷേ, ഗ്രാമങ്ങളിലും സാമ്പത്തിക പിന്നാക്ക വിഭാഗങ്ങളിലും നിന്നുള്ള വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് സംസ്ഥാനത്തെ സർവകലാശാലകളെ ആശ്രയിക്കാതെ മാർഗമില്ല. അതിനാൽ, സർക്കാരിന്റെ മൗനവും സർവകലാശാലകളുടെ കീഴടങ്ങലും, സാമൂഹിക നീതിയുടെ അടിസ്ഥാനങ്ങൾ വരെ ഉലയ്ക്കുന്ന അവസ്ഥയിലാണ്.
വിദ്യാഭ്യാസം വെറും തൊഴിൽ ഒരുക്കലല്ല. അത് ഒരു തലമുറയുടെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ സാമൂഹിക അടിത്തറയാണ്. വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഭാവിയെ അനിശ്ചിതത്വത്തിലാക്കി സർവകലാശാലകളും സർക്കാർ വകുപ്പുകളും കൈ കഴുകിക്കളയുമ്പോൾ, അത് വെറും ഒരു ഭരണപരമായ പിഴവല്ല, ഒരു സാമൂഹിക കുറ്റമാണ്.
നാലുവർഷ ബിരുദം കേരളത്തിലെ വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് ലോകോത്തര അവസരമായി മാറാനും, കൂടുതൽ അനിശ്ചിതത്വത്തിന്റെ കുടുക്കായി തീരാനും ഒരുപോലെ സാധ്യതയുണ്ട്. സർക്കാർ, സർവകലാശാലകൾ, വിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പുകൾ എല്ലാവരും ചേർന്ന് ഇപ്പോഴുതന്നെ തയ്യാറെടുപ്പുകൾ തുടങ്ങാതെ പോയാൽ, അത് വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഭാവിയെ നഷ്ടത്തിലേക്ക് തള്ളിവിടും. മഹത്തരമോ, മറവിയോ അതാണ് ഇന്നത്തെ വലിയ ചോദ്യം.
മിനി മോഹൻ